"วันนี้ไปเรียนวันสุดท้ายใช่มั้ย"
"ค่ะ"
"เดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะมินไปเองได้ คุณไปทำงานเถอะเดี๋ยวสาย"
"ไม่เป็นไรเช้านี้ไม่มีประชุม ไม่ได้ยุ่งอะไร"
เมื่อรู้ว่าห้ามเขาไม่ได้มีนาจึงเดินหน้ามุ่ยไปนั่งรอเขาที่เบาะนั่งข้างคนขับ ทำให้อีริคที่เดินตามหลังมาแอบอมยิ้มอย่างพอใจ
"จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะเดี๋ยวมินเดินต่อเอง"
"ทำไมกลัวคนเห็นหรอ"
"รู้อยู่แล้วจะถามทำไมคะ"อีริคไม่ตอบแต่ยักไหล่ยิ้มและขับรถไปจอดหน้าคณะของมีนาโดยไม่ฟังคำขอของเธอเลย
มีนานั่งตัวเกร็งไม่กล้าลงรถเพราะกลัวคนรู้จักมาเห็น เธอไม่อยากตอบคำถามว่าใครมาส่งยิ่งเป็นรถหรูอีกยิ่งไม่อยากตอบคำถามไปใหญ่
"ไม่ลงหรอเดี๋ยวสายนะ"อีริคถามมีนาเมื่อเห็นเธอมองซ้ายมองขวาไม่ยอมลงรถสักที
"เอ่อลงค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"มีนาขอบคุณและรีบลงจากรถทันทีเมื่อดูแล้วว่าไม่น่าจะมีคนรู้จักอยู่แถวนี้
"ยัยต๊องเอ๊ย กลัวคนเห็นจนลืมกระเป๋าแล้ว"อีริคบ่นมีนาที่ลนลานจนลืม
