หนึ่งวันผ่านไป สองวันผ่านไปก็ยังไร้วี่แวว มิต่างจากศึกที่พักรบกันโดยที่มิมีฝ่ายใดรุกรานกัน เพราะองค์ชายสามนั้นก็สั่งให้คนตามหาซูฮวาอย่างร้อนใจ
“ท่านอ๋องยังมิได้ทานสิ่งใดเลยนะพะย่ะค่ะ”
ไห่เฉิงเอ่ยท้วงผู้เป็นนายเมื่อเห็นว่ากำลังจะออกไปตามหาสตรีนางนั้นอีก เข้าอยากรู้เหลือเกินว่าสิบวันนี้ท่านอ๋องไปหลงรักนางได้อย่างไรกัน ดูอีกฝ่ายก็รักนายของตนมากเช่นกัน แต่เหตุใดถึงได้มีความเคียดแค้นมากมายถึงเพียงนี้ ถึงกับยอมจบชีวิตเพื่อให้อีกฝ่ายอยู่อย่างทรมาน แทนที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันหากรักมั่นเพียงนี้
“ข้าจะออกไปตามหาซูฮวา พวกเจ้าอยู่เฝ้าเมืองไป”
“กระหม่อมจะไปด้วยพะย่ะค่ะ”
ไห่เฉิงอดเป็นห่วงมิได้ เขากลัวใจผู้เป็นนายเหลือเกิน เพราะมิยอมทานสิ่งใดไหนจะท่าทางเศร้าหม่นนี้อีก ผู้ที่มิเคยมอบใจให้ผู้ใดเลยสักครา ยามมีก็ยกให้จนหมดไม่เหลือเผื่อไว้ปกป้องตนเองเลย เทียนหรานยังคงบังคับม้าออกตามหาไปทุกที่ ยามนี้เขาแต
