เทียนหรานยังคงกอดคนตัวเล็กเอาไว้เช่นเคย หากเขามิได้ฟังคำจากปากของหาญสวี่ก่อน ก็คงคิดว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการเอาคืนอย่างที่คิด แต่พอเห็นท่าทางนี้แล้วคนที่คิดเช่นไรก็ทำเช่นนั้นอย่างซูฮวา มิมีทางวางแผนเล่ห์เหลี่ยมเช่นเขาเป็นแน่ แต่หากใช่เขาก็ยินดีให้นางทำ ขอเพียงได้อยู่ด้วยกันเช่นนี้ก็เป็นพอ
“มิง่วงหรือนอนเถอะ พรุ่งนี้ข้ายังต้องเข้าวังแต่เช้า”
เทียนหรานหันกลับมาเปลี่ยนเรื่องทันที
“ท่านมิโกรธแค้นข้าหรือที่สังหารคนผู้นั้น”
ซูฮวาหันมาเอ่ยถามเสียงเบา นางสงสัยที่อีกฝ่ายมิเคืองขุ่น ซ้ำยังช่วยตนและสหายอีก
“ทุกคนล้วนต้องตายเมื่อถึงเวลา แต่ที่ข้ารู้คือข้ามิอาจทนเห็นเจ้าสิ้นใจไปต่อหน้าได้อีก ต่อให้ต้องสู้กับคนทั้งแคว้น ข้าก็จะปกป้องเจ้าซูฮวา”
เขากระชับอ้อมกอดมากขึ้น ซึ่งอีกฝ่ายก็มิได้ขัดขืน กลับรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคยจนน่าแปลกใจ นั่นจึงทำให้คนโตกว่าได้ใจ อยากสัมผัสมากกว่านี้ มือหนาเลื่อนขึ้นมาที่ท้าย
