เมื่อทั้งห้ามาถึงก็พบกับเฒ่าแกผู้ดูแลหอ
“นายน้อยมาด้วยตัวเองเลยหรือขอรับ เช่นนี้องค์ชายคงเป็นห่วงแย่ ข้าน้อยว่าอีก
มินานคงตามมาหากท่านยังมิยอมกลับเช่นนี้”
“เฒ่าแก่อย่ากลัวไปเลย เอาไว้ข้าทำงานเสร็จเดี๋ยวก็กลับเองนั่นแหละ ว่าแต่มีอะไรกินบ้างข้าหิวแล้ว”
ซูฮวาเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ ยามนี้นางมิได้ใส่หน้ากากเช่นเคย เพราะหากทำเช่นนั้นคงยิ่งทำให้เป็นที่น่าสงสัย อีกทั้งอาจมีทหารจดจำได้ หากแต่การแต่งตัวนั้นก็ยังคงอาภรณ์ของบุรุษ แต่ถึงจะมัดผมทำตัวเช่นผู้ชายความงามและใบหน้าเนียนใสนั้นก็เด่นจนผู้คนมักเหลียวมอง จนบางทีนางอยากกลับไปใส่หน้ากากเช่นเดิม หาญสวี่ ม่านหลี่ มินหรงและหลี่ถิงนั่งลงข้างกัน
พร้อมกับมองหน้าผู้เป็นนาย เพราะสงสัยว่าเหตุใดมิยอมกลับแคว้น ทั้งที่มิอาจเข้าไปสังหารฮ่องเต้ได้แล้ว
“ข้าจะสั่งหารฮ่องเต้จินหลินให้ได้”
“แต่คนผู้นั้นมีเกราะทอง เราจะสังหารอย่างไรได้ อีกทั้งจะเข้าไปในวัง
