ทั้งที่เห็นว่าฉันร้องไห้ เพิ่งจูบกับเธอ แล้วมาเอาอะไร ต้องการอะไร อยากจะถามออกไปแต่มันหมดแรงได้แต่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสับสนและไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น
“จ๋ายมากับกู ส่วนมึงมากับแฟนไม่ใช่?” ริวจิถาม
“กูกับเพลงไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“หืม? จูบกันขนาดนั้นยังไม่ใช่แฟนอีกเหรอวะ ตลกสัส!!”
ไทเกอร์พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะตอบ “เรื่องของกู อย่าเสือก”
พูดแล้วเขาก็พยายามดึงฉันให้เดินตามไปที่รถ โดยริวจิได้แต่ยืนมอง ฉันรู้ว่าเขาไม่อยากให้มากับไทเกอร์แค่ไม่อยากยุ่ง
“เข้าไป เดี๋ยวไปส่ง” มือหนาเอื้อมเปิดประตูรถขณะที่ฉันยังนิ่งไม่ได้เข้าไปนั่งตามคำสั่ง
“จ๋าย”
“นายจะทิ้งน้องเพลงแล้วไปส่งฉันอย่างนั้นเหรอ”
“เพลงไม่ว่าอะไร” เขาตอบแล้วใช้มือดันตัวฉันให้เข้ามานั่งในรถได้จนสำเร็จ ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ
ฉันดูเหมือนคนโง่หรือเปล่าที่เจ็บแทบตายแต่สุดท้ายก็ยังต้องการ ถึงจะตัดไม่ได้ แต่ก็ไม่สามาร
