กลับมาที่ห้อง ฉันขดตัวนอนร้องไห้อยู่ในผ้าห่ม เอาแต่ต่อว่าที่พลั้งปากไปขอโอกาสอย่างนั้นทั้งที่รู้คำตอบเต็มอก
โง่... ฉันมันโง่
สิ่งที่ไทเกอร์ทำมันยิ่งเหมือนว่าฉันเป็นของตายสำหรับเขา รู้ว่าฉันยังรักก็เลยจะทำอะไรก็ได้ ทั้งที่ปากบอกให้เลิกรู้สึกแล้วดูการกระทำสิ
มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันร้องขอความรักจากเขา ครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ ในเมื่อพูดมาว่าเป็นเพื่อนไม่ได้ก็ปล่อยให้เวลาตัดสินอนาคตของเราสองคน
เสียงโทรศัพท์ที่วางบนหัวเตียงดังขึ้นทำให้หยุดความคิดทั้งหมดในหัวก่อนที่ฉันจะโผล่หน้าออกจากผ้าห่มเพื่อดูว่าใครโทรมาตอนนี้
หน้าจอปรากฏเบอร์ของริวจิ คิดอยู่พักใหญ่ว่าจะรับสายดีไหม สุดท้ายก็เลือกที่จะรับ
(จ๋ายอยู่ห้องหรือเปล่า ไทเกอร์มันไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม) น้ำเสียงนั้นฟังดูเป็นห่วงเอามาก ๆ จนรู้สึกผิดที่เลือกกลับกับไทเกอร์ในตอนแรก
“ริวกลับมาแล้วเหรอ”
(กลับสักพักแล้ว แต่ลังเลว่าจะโทรหาดีไหม)
“
