กิจวัตรประจำวันหลังทานอาหารกลางวันเสร็จ เกวลินมักเดินข้ามไปร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามบริษัทในทุกวัน ณ เวลานี้ถือได้ว่าเธอเป็นลูกค้าประจำร้านนี้ก็ว่าได้
แต่! ที่ต่างไปจากทุกวัน คือ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยทักทายเธอ เสมือนรู้จักกันมานาน
“เกวลิน เธอ จริง ๆ ด้วย” เสียงหวานที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจ เอ่ยทักเกวลินขึ้นในขณะที่เธอกำลังนั่งรอกาแฟที่สั่งไปเมื่อสักครู่
“คะ? เรารู้จักกันเหรอ” เกวลินถามกลับด้วยใบหน้างุนงง พลันนึกทบทวนชื่อผู้หญิงที่เอ่ยทักทายตัวเองด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
“น่าน้อยใจจัง จำกันไม่ได้เหรอ” หญิงสาวแปลกหน้าแสดงสีหน้าเสียใจปนน้อยใจออกมาให้เห็น จนเกวลินเริ่มรู้สึกผิดไม่น้อย ที่ไม่สามารถจดจำผู้หญิงตรงหน้าได้
“ขอโทษนะคะ ฉันจำคุณไม่ได้จริง ๆ ค่ะ” เกวลินเอ่ยขอโทษด้วยใบหน้าสำนึกผิดเต็มประดา
“ฉันชัญญาไง เพื่อนสมัยเรียนของเธอไง จำไม่ได้เหรอ” ผู้หญิงตรงหน้าเอ่ยแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม
