เกวลิน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?
1150 คำ
“จากการตรวจร่างกาย หมอพบว่ากล้ามเนื้อหลังอักเสบ หมอจะให้คนไข้นอนโรงพยาบาลเพื่อรับยาลดปวดหนึ่งคืนค่ะ” คุณหมอชมจันทร์อธิบายอาการคร่าว ๆ เอ่ยแนะนำด้วยน้ำเสียงสุภาพและใจเย็น
“ไม่ครับ” จิรายุปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่มีทางที่ชายหนุ่มจะนอนโรงพยาบาลเป็นอันขาด เพราะสิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดในชีวิตนั่นก็คือโรงพยาบาล
“แต่คนไข้อาจปวด จนไม่สามารถนอนได้นะคะ”
“ผมทนได้” จิรายุตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขายอมทนปวดดีกว่านอนโรงพยาบาลเป็นไหน ๆ
“หมอชมจันทร์จัดการ เรื่องนอนโรงพยาบาลให้เพื่อนผมด้วย” อรรถพลตอบตกลงแทน จิรายุ เพราะเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เพื่อนกลับไปพักที่บ้านในเวลานี้ได้
“กูไม่นอนไง”
“กูไม่อยากให้มึงกลับไปนอนทนปวดระบม เดียวดายอยู่ลำพังที่คอนโดฯ นอนที่โรงพยาบาลจะมีพยาบาลสาวสวยจะคอยดูแล” อรรถพลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและใบหน้าทะเล้น หวังให้จิรายุเบนความสนใจจากสถานที่ มาก่นด่าเขาแทน
“ไม่” จิรายุยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ชายหนุ่มค้านหัวชนฝา แม้จะถูกหลอกล่อเสมือนเด็กเล็กก็ตาม
“คืนนี้ กูนอนเฝ้ามึงเอง” อรรถพลออกตัวนอนเฝ้าจิรายุ หวังให้เพื่อนเบาใจลงได้บ้าง แต่! กลับถูกจิรายุปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
“กูไม่ต้องการ”
“ไอ้เวร ไม่อยากให้กูนอนเฝ้า แล้วมึงจะให้ใครนอน หรือว่า” อรรถพลหันกลับไปมองหน้าเกวลินที่ยืนเงียบอยู่ข้างเตียงอย่างมีนัย
“เกวว่า คุณอรรถพลควรแจ้งแฟน ภรรยา หรือญาติ ท่านประธานให้มานอนเฝ้าจะดีกว่านะคะ” เกวลินพยายามหาตัวช่วยที่เธอคิดว่าดีที่สุด เพื่อเป็นตัวเลือกให้กับท่านประธานที่นั่งทำหน้าเรียบเฉยอยู่บนเตียงคนป่วย
“พอดี เพื่อนผม ไม่ไว้ใจใครครับ” อรรถพลตอบกลับด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาประกายความเจ้าเล่ห์ออก จนเกวลินเริ่มตงิดใจ
“งั้นท่านประธานก็คง ไม่ไว้ใจเกวเช่นกันค่ะ”
“แต่คุณคือต้นเหตุ” จิรายุที่นั่งเงียบอยู่นานพูดโพล่งขึ้น ท่ามกลางสายตานับหลายคู่หันไปมองเกวลินเป็นตาเดียว
“เอ๊ะ! ท่าน” เมื่อถูกคาดโทษ เกวลินรีบแย้งขึ้น สายตามองค้อนประธานหนุ่มที่เผลอบอกสาเหตุอาการบาดเจ็บของตนเอง
“อ้าว จริงเหรอเนี่ย งั้นเอาเป็นว่า หน้าที่นอนเฝ้าคนไข้ฝากคุณเกวลินด้วยนะครับ” อรรถพลจัดการสรุปทุกอย่างให้เสร็จสรรพ โดยไม่ได้ถามความเห็นจากจิรายุและเกวลินแม้แต่น้อย
“เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว! มันจะดีเหรอคะ” เกวลินพูดแย้งขึ้นอีกครั้ง หวังให้อรรถพลพูดใหม่อีกครา แต่ทุกอย่างยังคงดังเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“คุณคือผู้ช่วยเลขา ทำไมจะไม่ดีครับ”
“แต่ท่านประธาน ไม่ต้องการนอนโรงพยาบาลนะคะ”
“หมอครับ ผมเริ่มรู้สึก ปวดหลังขึ้นมา” จิรายุละความสนใจจากอรรถพลและเกวลินที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ เอ่ยบอกกับคุณหมอชมจันทร์ด้วยใบหน้าเจ็บปวดบริเวณแผ่นหลัง
“งั้นหมอจะเพิ่มยาให้นะคะ เกวช่วยไปจัดการห้องพักของเจ้านายเธอด้วยนะ” จรรยาบรรณของหมอ
เมื่อคนไข้ได้รับบาดเจ็บจึงต้องรีบรักษาและไม่ลืมหันกลับไปบอกเกวลินให้จัดการห้องพักให้กับเจ้านายหนุ่มของเธอเช่นกัน
“โอเค” เกวลินทำได้เพียงพยักหน้ารับ ณ เวลานี้เสมือนเธอถูกมัดมือชกจนไม่สามารถดิ้นหลุดไปไหนได้
@ ห้องพักผู้ป่วย VIP
ภายในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีเหลือเพียงจิรายุที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย ส่วนเกวลินนั้นนั่งเล่นมือถืออยู่โซฟาข้างเตียงด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไรนัก
“ช่วยไปเอาของใช้ส่วนตัว เสื้อผ้า ที่คอนโดฯ S ห้อง 1277 ให้ผมที” จิรายุยื่นคีย์การ์ดคอนโดฯ ตนเองให้กับเกวลิน พลันขอร้องเธอให้ช่วยไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่คอนโดฯ มาที่โรงพยาบาล
“ของใช้ส่วนตัวท่าน มีอะไรบ้างคะ” เกวลินถามกลับจิรายุด้วยความสงสัย เผื่อประธานหนุ่มอยากได้อะไรเป็นพิเศษ
“จะให้ผมบอกทุกอย่างเลยรึไง” จิรายุถอนหายใจพรืดยาว นับตั้งแต่เธอเข้ามาทำงาน ไม่มีคำถามไหน ที่เธอจะไม่สงสัย แม้แต่คำถามเดียว
“ค่ะ”
“เอาเป็นว่า คุณคิดว่าของใช้ส่วนตัวมีอะไรเอามาเถอะ” จิรายุตอบกลับด้วยน้ำเสียงและใบหน้าปลงตก เหนื่อยใจกับผู้ช่วยเลขาสาวตนเองไม่น้อย และคงทำได้เพียงให้เธอนั้นคิดและตัดสินใจด้วยตัวเองบ้าง
“ค่ะ” เกวลินเดินไปรับคีย์การ์ด พร้อมกับกระแทกเสียงใส่ประธานบริษัทและเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไปอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้สายตาคมกริบจ้องมองเธออย่างคาดโทษได้
“คอนโดฯ หรู สมฐานะดี” เกวลินกวาดสายตามองตึกสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่ตรงหน้า พึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่สองขาเรียวจะเดินเข้าไปในคอนโดฯ หรูด้วยความเร่งรีบ
เพียงแค่เกวลินเปิดประตูเข้าไปภายในห้องส่วนตัวของประธานหนุ่ม ดวงตากลมโตกลับลุกวาวมากกว่าเดิม เมื่อสายตาดันไปสะดุดเข้ากับของใช้ภายในคอนโดฯ ที่ทุกอย่างเป็นของแบรนด์ดังทั้งหมด
เพียงแค่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองสวมบทเป็นเพียงแค่ผู้ช่วยเลขา ที่กำลังตื่นเต้นกับของราคาแพงที่อยู่ตรงหน้า กลับต้องเรียกสติของตนเองให้กลับมา
“ฉันจะตื่นเต้นไปทำไม? ฉันก็รวยเหมือนกันนิ” รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าสวย ส่ายศีรษะเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเดินไปยังห้องที่คิดว่าเป็นห้องนอนส่วนตัวของประธานหนุ่ม
เกวลินเดินไปยังโซนส่วนตัวของประธานหนุ่มเป็นอย่างแรก กวาดสายตาหาถุงหรือกระเป๋าใส่สัมภาระเป็นอันดับแรก
“เนี้ยบมาก เนี้ยบที่สุด” แม้แต่เสื้อผ้าของประธานหนุ่มยังถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ รวมไปถึงสิ่งของมีค่าทั้งหมด
“ฉันลืมอะไรอีกนะ อ้อ กางเกงใน” ของใช้ส่วนตัวลืมไม่ได้คงหนีไม่พ้นกางเกงใน เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบหาลิ้นชักที่บรรจุชั้นในอย่างลืมอาย จนจัดการทุกอย่างเรียบร้อย จึงรีบเดินออกจากคอนโดฯ ทันที
เกวลินเดินมุ่งตรงไปยังลานจอดรถของคอนโดฯ เธอไม่ทันสังเกตโดยรอบตัวที่มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองเธออยู่ไม่วางตา สายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ เคืองใจ ขุ่นมัว และความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุออกมาจากแววตาคู่นั้น
“เกวลินกลับมา ตั้งแต่เมื่อไหร่”
- ผู้เขียน
