แต่ญารินดาไม่ได้รู้สึกสงสารแม้แต่น้อย
“ถ้าฉันไม่รับปากล่ะ ฉันอยากคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”
“พี่กระทิงคงโกรธฉันมาก ถึงขนาดตัดฉันกับลูกออกไป ยังไงเขาก็ต้องเลือกเธอ เธอรวยเธอมีฐานะ มีหน้ามีตาทางสังคม ฉันเป็นแค่ผู้หญิงจนๆ ที่ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไร ไม่ได้เป็นหลานสาวคุณหญิง”
“มั่นใจขนาดนั้นเชียว บางทีเขาอาจเลือกเธอกับลูกก็ได้นะ” ญารินดาเลิกคิ้วเป็นเชิงไม่แน่ใจ เหมือนจะบอกตัวเองด้วย
“ฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนดีและน่าจะเห็นใจฉันบ้าง ฉันเสี่ยงเอาเรื่องสำคัญมาบอกเธอให้ตาสว่าง ถ้าเธอไปบอกเขาว่าฉันบอก เท่ากับเธอไม่รู้จักรักษาความลับ ต่อไปคงไม่มีใครมาบอกอะไรเธอ แม้แต่ฉันที่มีเรื่องอะไรที่ต้องบอกเธอ ก็ไม่กล้าบอกอีก ถ้าพี่กระทิงทำอะไรลับหลัง เธอก็จะไม่มีวันรู้ ฉันอยากให้เธอเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ รอจนกว่าพี่กระทิงจะบอกเธอเอง เขาบอกฉันว่าจะบอกเธอเมื่อพร้อม”
สีหน้าลังเลและคิดหนักของญารินดาทำให้ม่านฟ้ายิ้ม
