ลิ้นใหญ่กวาดต้อนเชยชิมความหอมหวานจนพึงพอใจจึงถอนปากออก
“พี่กระทิงพอก่อนค่ะ หญ้าหวานหายใจไม่ทัน” เธอหอบหายใจสะท้านพยายามปรามเขาเอาไว้ แต่ถูกริมฝีปากหนาก้มลงมากดทับดูดซับความหวานอีกครั้งอย่างหน่วงหนัก
“เมื่อยหรือเปล่า” เขาถามเมื่อเห็นเธอนอนหอบหายใจสะท้อนอยู่ใต้ร่างริมลำธาร
“หญ้าหวานจะกลับบ้านแล้วนะคะ พี่กระทิงจะรังแกหญ้าหวานอีกแล้ว” เธอเริ่มประท้วงเมื่อเขากดทับแก่นกายกับหน้าท้องของเธอ ความรู้สึกเมื่อหลายวันก่อนจู่โจมเข้ามาอย่างหนักหน่วง แม้จะเสียวซ่านแทบขาดใจ แต่หลังจากนั้นเธอก็เจ็บแปลบเดินขัดๆ อยู่หลายวัน
“ก็ได้ พี่จะพากลับบ้าน” กริชไทตอบอย่างตามใจ อุ้มเธอไปยังบ้านของเขา
ญารินดาประท้วงไปตลอดทาง คิดว่าเขาจะปล่อยเธอไป แต่เธอกลับคิดผิดอย่างมหันต์
“พี่กระทิงคะ หญ้าหวานจะกลับบ้าน ไม่ใช่บ้านพี่นะคะ”
“แล้วบ้านไหนล่ะ”
“บ้านคุณลุงกฤษ”
“นั่นก็บ้านพี่นี่นา”
“เอ๊ะ!” ญารินดาทำเสียงขัดใจ
“พ่อ
