บำเรอรักกับดักหัวใจ

ตัวแปร

การเดินจากไปที่ว่ายาก แต่พุดพิชญาก็สามารถผ่านมันมาได้ เธอกลับมาสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง จุดที่เธอไม่มีเขาอยู่ในชีวิต แม้ว่าจะต้องร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่เธอก็ต้องอยู่ให้ได้ เพื่อลูกน้อยในครรภ์ที่กำลังจะเกิดมา ในสมองของเธอไม่เคยมีภาพในวันที่เธอไม่มีเขาอยู่ แต่ด้วยความเป็นแม่ที่มันมีขึ้นมาตามสัญชาตญาณ นั่นทำให้เธอเลือกที่จะปกป้องลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมา มากกว่า

นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวตัดสินใจด้วยความเข้มแข็ง หากว่าเธอบอกเขาไป เธอไม่รู้เลยว่าลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์จะมีโอกาสได้ลืมตามาดูโลกนี้หรือไม่ เพราะฉะนั้นการปกปิดความลับทุกอย่างไว้กับเธอ น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับลูกของเธอ

เธอจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ลูกของเธอไม่รู้สึกขาดอะไร เธอจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้เด็กน้อย แม้ว่ามันจะยากแต่เธอก็ต้องทำให้ได้ เหมือนดังเช่นตอนที่ยายของเธอเลี้ยงเธอมาเพียงลำพัง ถึงแม้จะยากจนข้นแค้น แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกขาดความอบอุ่นแม้แต่ครั้งเดียว ดังนั้นเธอต้องทำให้ได้เหมือนที่ยายทำกับเธอ แม้ว่าเธอจะต้องอยู่ในฐานะคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวก็ตาม

เรื่องระหว่างธามและพุดพิชญาจบลงไปแล้ว เขาไม่เคยติดต่อมาหาเธอเลยสักครั้ง เธออยู่ด้วยความทุกข์ใจอยู่พักใหญ่ หญิงสาวก็ใช้เงินที่มีมาทำร้านข้าวแกงเล็กๆ ซึ่งเธอได้น้าสา ซึ่งเป็นคนที่ยายของเธอคอยช่วยเหลือในสมัยก่อนมาช่วยหญิงสาวทำร้าน

ที่เธอต้องทำงานเพราะเงินที่เขาให้มา ถ้าเอาแต่ใช้อย่างเดียว มันก็คงจะหมดในเร็ววัน เธอต้องรีบหามาเพิ่ม เพื่อจะสร้างคุณภาพชีวิตที่ดีให้ลูก ลูกของเธอต้องได้เรียนสูงๆ อย่างที่เธอไม่สามารถทำได้ นั่นทำให้พุดพิชญามุมานะเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าจะอยู่ในอาการแพ้ท้องเพียงใดก็ตาม

“พุดพักเถอะ เดี๋ยวน้าทำต่อให้เอง” น้าสาเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของคนที่เธอรักดังหลานสาว นางจึงรีบบอกให้พุดพิชญานั่งพัก เพราะกลัวว่าเธอจะเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้าสา น้าสาก็เหนื่อยมากเหมือนกัน” พุดพิชญายิ้มด้วยใบหน้าซีดเซียวส่งให้กับหญิงสูงวัย

“เวรกรรมอะไรน้อพุด ทำไมต้องมากลำบากแบบนี้ นี่พุดจะไม่บอกพ่อของลูกจริงๆ เหรอ” น้าสายังคงอยากให้หญิงสาวบอกเรื่องที่เธอตั้งครรภ์กับพ่อของลูก เผื่อว่าสิ่งที่พุดพิชญาคิดนั้นมันจะผิด

“อย่าไปทำลายครอบครัวเขาเลยค่ะ สิ่งที่เขาให้พุดมามันก็สมกับความโง่ของเขาแล้วค่ะ พุดเองแหล่ะที่ผิด ยังไปหลงรักผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนั้น” เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ทีไรน้ำตาของหญิงสาวมันก็พาลจะไหลออกมาเลยทุกครั้ง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยแสดงท่าทางไม่รับผิดชอบ แต่เป็นเธอต่างหากล่ะที่เฝ้าฝันลมๆ แล้งๆ ว่าเขาจะมารักเธอได้ในสักวัน แล้วพอวันหนึ่ง วันที่เขาเบื่อเธอแล้ว เขาเดินจากไป เธอจะโทษเขาเพียงคนเดียวก็ไม่ได้

“แล้วถ้าสิ่งที่พุดคิดมันผิดล่ะ ถ้าเขาอยากรับผิดชอบลูกกับพุดล่ะ” น้าสาเอ่ยถามด้วยความหวัง นางไม่อยากให้พุชพิชญามาอยู่ที่นี่ด้วยความลำบาก แล้วอีกอย่าง ร้านข้าวแกงมันไม่รู้ว่าจะไปรอดหรือเปล่า ถ้าเกิดไปไม่รอด นางก็กลัวเหลือเกินว่าพุดพิชญาจะต้องพบกับความลำบาก กว่าจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้โตได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด แล้วคนที่เพิ่งผ่านวัยเด็กมาอย่างพุดพิชญาจะทำได้หรือ