บำเรอรักกับดักหัวใจ

ตัวแปร...2

ทั้งสองคนช่วยกันจัดร้านและเตรียมของสำหรับทำอาหารขายในวันพรุ่งนี้ ก็เล่นเอาพุดพิชชาเหนื่อยมาก แต่หญิงสาวก็ไม่ย่อท้อ เพราะถ้าสิ่งที่เธอทำอยู่มันสำเร็จ มันจะเป็นอาชีพที่เธอสามารถเลี้ยงดูเธอและลูกได้

และก็เป็นการเริ่มต้นเปิดร้านวันแรกที่ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ลูกค้าอาจจะยังไม่รู้ว่ามีร้านข้าวราดแกงมาเปิดใหม่ ทำให้ของที่ทั้งคู่ทำขายยังเหลือมากกว่าครึ่ง

ความเหนื่อยบวกกับผลตอบรับที่ได้มามันทำให้หญิงสาวถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความท้อใจ เธอไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้มันจะดีขึ้นไหม แต่เธอก็ยังต้องทำต่อ เพราะมันยังเร็วเกินไปที่จะถอย

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาลองกันใหม่ ของเหลือก็เก็บไว้กิน วันนี้คนยังไม่รู้ว่ามีร้านเรามาเปิด เดี๋ยวพอเขารู้ลูกค้าเราก็จะเยอะขึ้นเอง” น้าสาปลอบใจพุดพิชญาที่นั่งร้องไห้ซึมด้วยความเจ็บปวด

“เดี๋ยวพรุ่งนี้พุดจะโพสต์เฟสบุ๊คลงในกลุ่มขายอาหารของแถวนี้ดูนะคะ เผื่อว่าจะมีคนเห็นแล้วมาซื้อที่ร้านเรา” พุดพิชญาพยายามตั้งสติ เพราะไม่อยากให้น้าสารู้สึกท้อใจไปกับเธอ

“เอาสิ เดี๋ยวนี้เขาก็ขายแต่ในเฟสบุ๊คกันทั้งนั้นแหล่ะ อย่าเพิ่งท้อนะ ถ้าทำร้านข้าวแกงไม่สำเร็จ เราก็หาอย่างอื่นขายต่อไป จนกว่าเราจะเจอสิ่งที่สามารถเลี้ยงเราทั้งสามคนได้” น้าสาเอ่ยปลอบใจหญิงสาว

“แน่นอนค่ะ พุดจะต้องหาอาชีพที่เลี้ยงน้าสากับลูกให้ได้” พุดพิชญาเอ่ยออกมาด้วยความมุ่งมั่น

“วันนี้ไปพักเถอะ พวกเราเหนื่อยมามากแล้ว” น้าสาเอ่ยออกมา ก่อนที่จะเดินไปปิดประตูหน้าร้าน ส่วนพุดพิชญานั้นก็เดินขึ้นบันไดไปชั้นสองซึ่งเป็นที่พักของเธอและน้าสา ซึ่งมีห้องที่แบ่งสัดส่วนพื้นที่กันชัดเจน