“ฉันเพิ่งลงมาเถอะ ใส่ร้ายจริงๆ ฉันก็แค่อยากรู้ว่าคุณทำจริงหรือเปล่า ถามจริงๆ เถอะมโนไปถึงไหนก่อน” พะพายไม่ยอมรับ เธอเถียงออกไปข้างๆ คูๆ การตอบอะไรที่มันไม่ใช่เรื่องจริง มันทำให้เขาจับผิดเธอได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ช่างเถอะ อย่าไปค้นถามอะไรเลย เพราะคนอย่างเธอไม่ยอมรับความจริงหรอก คนแบบนี้จะต้องให้จำนนด้วยหลักฐาน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางยอมรับ “เพิ่งลงมาก็เพิ่งลงมา งั้นไปนั่งก่อนนะครับ เดี๋ยวอาหารอร่อยจะไปเสิร์ฟให้ถึงที่เลย” พ่อเลี้ยงณดลเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะถอดผ้ากันเปื้อนออกมา แล้วก็หยิบอาหารมาวางที่โต๊ะ ส่วนคนที่แอบชำเลืองมองนั้นก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะว่ามันคือของชอบของเธอ “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกะเพรากุ้ง” พะพายเอ่ยถามออกมา เพราะเธอเชื่อว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วก็ไข่เจียวกุ้งสับนั่นอีก มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว เธอเชื่อว่าอาหารที่เขาทำวันนี้ เขาทำเพราะว่ารู้ว่ามันคือของโปรดเธอ