“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง เพราะนี่ไม่ใช่เหตุการณ์ปกติ และผมก็ไม่ได้คิดว่าคุณเป็นเหยื่อสักหน่อย นี่ตุ่นครับ...เราพูดกันดีๆ สักครั้งบ้างได้มั้ย อย่างน้อย ก่อนกลับจากสัมมนาไป ผมก็อยากมีโอกาสได้พาคุณเดินเที่ยวชายทะเล หรือว่า...ได้ไปเที่ยวบ้านคุณด้วย อะไรทำนองนี้”
“ฉันไม่ได้เชิญคุณเสียหน่อย บ้านฉัน คุณจะไปเที่ยวทำไม”
“โอ.เค. ถ้างั้นไม่ไปเที่ยวบ้านก็ได้ เรา...ไปเดินเล่นชายหาดกันมั้ย ผมคิดถึงคุณจริง ๆ นะ”
“แต่ฉันไม่ได้คิดถึงคุณเลยสักนิด”
“แน่ใจ...”
“ยิ่งกว่าแน่อีก ฉันโกรธด้วยซ้ำ ที่คุณมาทำลายบรรยากาศดี ๆ ที่ฉันกำลังหลับฝันหวานแบบนี้”
“งั้น...ผมอนุญาตให้คุณฝันต่อได้ แต่แค่สิบนาทีเท่านั้นนะ ระหว่างนี้ ผมจะจิบกาแฟรอ สาบานได้เลย ก่อนกลับไปหัวฟูกับงานต่อ ผมต้องขอเดินเที่ยวกับคุณให้สบายใจให้ได้”
“คุณนี่ อย่างตื๊อเลยนะ”
หญิงสาวบ่น พยายามเบิ่งตาให้เบิกกว้างเข้าไว้ เพราะมันจะหลุบต่ำลงให้ได้ด้วยความง่วงง
