“ท่าทางจะไม่ไหวจริง ๆ นะนั่น”
ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ก่อนถอยหลังกลับไปหา หญิงสาวที่กำลังยกมือขึ้นปาดเหงื่อทิ้งลวก ๆ อยู่ตรงหน้านั่น
“เอางี้...โดดขึ้นหลังผมมาเลย เดี๋ยวผมจะเป็นขาให้คุณเอง”
“โอ๊ย ไม่เอาค่ะ อายเขา”
“อายใคร...ริมทะเล ริมชายหาด นักท่องเที่ยวมากมายขนาดนี้ ไม่มีใครสนใจใครหรอกคุณ เชื่อผม...”
“อืมม์...ก็ได้”
อย่างตัดสินใจ ก่อนค่อยกระโดดขึ้นเกาะหลังเขาเหมือนเด็กๆ ด้วยความที่ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ อกผายไหล่ผึ่งสมชายชาตรี และหญิงสาวก็ร่างบางผอมเพรียว เขาจึงออกก้าวเดินไปบนผืนทรายนั่นได้อย่างสบาย ๆ ไม่ได้ออกแรงมากกว่าเดิมเลยสักนิด
และแน่นอน...ภาพงดงามเหล่านั้น ก็ยังคงตกเป็นเป้าสายตา และภาพแห่งความโกรธแค้นชิงชังของใครบางคนอีกตามเคย !
บทที่...7
“อ้าว...ส่องอะไรวะไอ้นนท์ ส่องสาวส่งท้ายรึไง !”
เสียงทักทายที่ดังขึ้นของครูหนุ่มเพื่อนสนิท ทำให้ชานนท์ถึงกับวางกล้องส่องทาง ไกลนั่นรวดเร็วพร้อ
