“ตามสบายดีกว่าคุณสันต์ ปกติฉันไม่ค่อยดื่มน่ะ รู้สึกมึน ๆ ขอตัวไปพักผ่อนก่อนน่าจะดีกว่า”
“งั้น...ให้อุ๋ยไปส่งนะคะ พี่ตุ่น”
“อย่าเลยครับคุณอุ๋ย คุณอุ๋ยอยู่เป็นเพื่อนผมดีกว่า คุณไป ผมก็เหงาสิ...ไอ้นนท์แน่ะ แกไปส่งครูตุ่นหน่อยสิวะ”
“โอ๊ะ ไม่ต้อง ไม่ต้องค่ะ...ฉันไปเองไหว”
หญิงสาวพยายามลุกขึ้น แค่เพียงได้ยินชื่อของชานนท์ ก็อยากจะสร่างเมา เดินตัวตรงกลับห้องให้ได้แล้วล่ะ แต่เอาเข้าจริง ก็เซไปปะทะอกกว้างของคนที่กุลีกุจอเข้ามาประคับประคองอยู่ดี
“คุณนนท์ เอ้อ ปล่อยฉันเถอะ ฉันเดินเองได้”
“อย่าดื้อสิคุณ...แค่ยืนยังยืนแทบไม่อยู่อย่างนี้ จะเดินไปได้สักกี่ก้าว ผมจะประคองคุณไปเอง...เฮ้ย..ไอ้เพื่อนรัก เดี๋ยวฉันกลับมานะ ไปส่งครูตุ่นแป๊บเดียว”
เขารีบหันไปตะโกนบอกเพื่อนหนุ่ม เหมือนจงใจให้หญิงสาวได้ยิน จะได้ไว้วางใจเขาบ้าง ว่านี่คือความปรารถนาดีของเขาจริงๆ ไม่ได้มีเจตนาอื่นใดแอบแฝงเลยสักนิดเดียว
…
ดึก
