เรื่องที่ 2 สวาทรักเมียข้ามคืน บทที่ 3
1042 คำ
“มันจะเป็นการรบกวนคุณมากไปไหม คุณลากผมมาจากป่าข้างนอกแล้วยังต้องมาช่วยทำอะไรต่อมิอะไรให้ผมอีก”
“ไม่ใช่เรื่องยุ่งยากอะไรนี่คะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอสำหรับที่นี่ค่ะ”
“คุณพูดเหมือนเคยช่วยเหลือคนมาแล้วหลายคน”
“ค่ะ...นกยูงช่วยคนที่หลงป่าเข้ามาให้เขากลับออกไปหลายคน บางคนก็หนีสัตว์ดุร้ายมา นกยูงก็จะให้ที่พักกับพวกเขา”
“แล้วคุณเคยช่วยคนบาดเจ็บแบบนี้บ้างหรือเปล่า?”
คามินถามขณะหยัดลำตัวช่วงบนขึ้นเล็กน้อย นกยูงจ้องหน้าเขาชั่วครู่ก่อนส่ายหน้า
“ไม่ค่ะ...ไม่เคยมีใครบาดเจ็บเหมือนพ่อเลี้ยง แต่อย่ากังวลไปเลยนะคะ นกยูงจะคอยดูแลพ่อเลี้ยงเอง”
“คุณคงไม่ใช่นางไม้...ใช่มั้ยนกยูง”
บทที่ 3
พอเขาถามแบบนั้นหญิงสาวก็ถึงกับหัวเราะคิก เธอเอียงคอมองเขาด้วยท่าทีน่ารักน่าใคร่
“นกยูงดูเหมือนนางไม้มาก...อย่างนั้นหรือคะ”
“ผมแค่แปลกใจว่านกยูงอยู่ในป่าแห่งนี้คนเดียวได้ยังไง นี่ถ้าผมพบคุณตอนกลางคืนในป่าก็คงคิดว่าคุณเป็นนางไม้ ก็เพราะคุณน่ะ...สวยมาก”
คามินไม่ได้แสร้งชม เขาไม่เคยพูดล้อเล่นโดยเฉพาะกับผู้หญิง ไม่เคยทำทีเล่นทีจริงแม้แต่กับคนงานสาวในปางช้าง พ่อแม่ของเขาพยายามหาผู้หญิงสวย ๆ มาให้เลือกถึงที่เขาก็ยังบ่ายเบี่ยงว่าต้องทำงานหนัก
แต่ครั้งนี้เขารู้สึกแปลก ๆ เวลามองหน้านกยูงเหมือนต้องมนต์สะกด เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากและดูไม่มีจริตจะก้านเหมือนผู้หญิงที่เขาเคยพบ ที่สำคัญคือเขารู้สึกวูบวาบขึ้นมาเฉย ๆ กระทั่งเธอกล่าวขึ้น
“พ่อเลี้ยงพูดแบบนี้นกยูงเขินนะคะ”
หญิงสาวก็ไม่ได้แสร้งว่า สิ่งที่ยืนยันคำพูดของเธอได้เป็นอย่างดีคือดวงหน้าสวยหวานที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นมา เธอก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่ในป่านี้มาตั้งนานและบางครั้งก็พบคนที่พลัดหลงเข้ามาแต่ไม่มีใครเหมือนคามินแม้แต่คนเดียว
นกยูงรีบดึงสติกลับมา หญิงสาวเอื้อมมือล้วงเข้าไปในย่ามที่นำติดตัวมาด้วยซึ่งวางอยู่ข้างลำตัวชายหนุ่ม มันเป็นห่อกระดาษเล็ก ๆ ที่เธอค่อย ๆ คลี่ออกก่อนที่จะหยิบอะไรบางอย่างแล้วทำท่าจะป้อนให้เขา คามินทำสีหน้าฉงนเมื่อเห็นเม็ดกกลมเล็กสีเขียวเข้มในมือหญิงสาว
“มันเป็นยารักษาความป่วยไข้ คนในเผ่าของฉันกินยานี้เพื่อให้ร่างกายสดชื่นและช่วยทุเลาอาการบาดเจ็บค่ะ”
“ยาอย่างนั้นหรือ?”
“ฉันไม่โกหกพ่อเลี้ยงหรอกนะคะ ลองกินดูสักเม็ดแล้วพ่อเลี้ยงจะรู้สึกสบายขึ้นค่ะ”
ใบหน้าหวานของเธอที่ปราศจากจริตเสแสร้งทำให้คามินยินยอมเชื่อและกลืนยาที่หญิงสาวป้อนให้ลงคอ มันเป็นยาลูกกลอนเม็ดเล็กที่เมื่อสัมผัสกับลิ้นก็รู้สึกถึงรสชาติฝาดเฝื่อนปะแล่ม ๆ แต่ไม่ถึงกับทำให้เขาอยากคายมันออกมา
รสชาติหนึ่งที่ติดปลายลิ้นของเขาเป็นรสชาติที่ชายหนุ่มคุ้นเคย มันน่าจะเป็นยาที่มีส่วนผสมของฝ**นหรือกัญชา หรืออาจเป็นสมุนไพรบางชนิดในป่าที่มีฤทธิ์คลายความเจ็บปวดได้ชะงัด
แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรเขาก็รู้สึกดีขึ้นจากความอาทรห่วงใยของหญิงสาว นกยูงมองเขาด้วยแววตาแสดงความเป็นห่วงและเขาก็คงไม่ได้คิดไปเองว่ามันมีอะไรบางอย่างซุกซ่อนอยู่ในนั้นด้วย
“นกยูงจะเช็ดตัวให้นะคะ”
เธอว่าก่อนจะหยิบผ้าในย่ามเล็ก ๆ ที่วางอยู่ข้าง ๆ และลุกขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปยังวังน้ำใกล้ ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปส่งสายตาให้ชายหนุ่มที่มองตามเธอไปเช่นกัน
คามินก้มลงดูขาตัวเอง ไม่มีรอยเลือดแต่เมื่อถลกขากางเกงซาฟารีขึ้นมาก็เห็นรอยเขียวช้ำเป็นรอยจ้ำขนาดใหญ่ ชายหนุ่มลองขยับไปมาก็ไม่รู้สึกว่าเจ็บมากอย่างคราวแรก โชคดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่พลัดตกเหว ป่านนี้คงไม่มีใครไปช่ววยเขาแล้วก็เป็นได้
แล้วพรานอ้ายยากับพวกที่ติดตามมาจะตามหาเขาไหม พวกเขาจะรู้จักถ้ำซอมพอนี่หรือเปล่า แล้วลูกช้างที่เขาตามหาล่ะ...มันจะพลัดหลงเข้าไปในป่าลึกแค่ไหนแล้ว
ความคิดของชายหนุ่มชะงักลงแค่นั้นเมื่อนกยูงกลับมาพร้อมผ้าเปียกน้ำหมาด ๆ ที่เธอบิดเป็นเกลียว หญิงสาวนั่งลงข้าง ๆ เขาและกล่าวเสียงหวาน
“นกยูงจะช่วยเช็ดตัวให้คุณนะคะ พ่อเลี้ยงคามิน”
เธอว่าพลางก็วางผ้าลงข้าง ๆ ตัวเขาแล้วเอื้อมมือไปแตะที่กระดุมเสื้อซาฟารีบนร่างสูง
“นกยูง...ผมถอดเองก็ได้”
คามินรีบบอกแต่เธอกลับยิ้มให้เขาอย่างเอียงอาย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...นกยูงจะช่วยนะคะ พ่อเลี้ยงอยู่นิ่ง ๆ เถอะค่ะ”
หญิงสาวไม่เปิดโอกาสให้เขาประท้วงอีก มือเรียวบางแกะกระดุมออกจากรังดุมอย่างนุ่มนวล ใบหน้าสวยหวานโน้มลงไปใกล้ชายหนุ่ม กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าอวลไออยู่ใกล้จมูกของเขา
แต่สิ่งที่ทำให้คามินหายใจไม่ทั่วท้องคือคอเสื้อคว้านกว้างที่หย่อนลงจนทำให้สายตาของเขาเหลือบไปเห็นสองเต้าอวบอิ่มที่ส่ายไหวอยู่ภายในนั้นโดยไม่ตั้งใจ นกยูงเป็นสาวชาวป่าเธอจึงไม่ได้สวมบราเซียอย่างผู้หญิงในเมือง เขาคิดเงียบ ๆ กับความรู้สึกร้อนรุ่มที่แล่นปรี่ขึ้นมา
กระทั่งเสื้อซาฟารีถูกดึงออกจากตัวเขาเผยให้เห็นเรือนร่างกำยำและมัดกล้ามแข็งแกร่งอย่างชายชาตรี คามินแทบไม่รู้สึกว่าหน้าท้องบิดเกร็ง อาจเป็นเพราะเขากำลังตื่นเต้นกับสัมผัสจากหญิงแปลกหน้า
“อยู่นิ่ง ๆ นะคะ”
- ผู้เขียน
