บำเรอกามแฝดพิการ (3P)

"ไม่!! เป็นตายร้ายดียังไงแตงก็ไม่แต่ง" เสียงแหลมตวาดแว้ดขึ้น หลังจากฟังสิ่งที่บิดามารดาเอ่ยจบ ใบหน้าสวยงามที่แต่งเติมด้วยเครื่องสำอาง บัดนี้บูดบึ้งไม่น่าแลแม้เพียงนิด ร่างบอบบางทว่ากลับมีทรวดทรงองเอวสวยงามน่าฟัด เดินกระฟัดกระเฟียดหัวเสีย กระแทกบั้นท้ายงอนงามลงบนโซฟาหนังอย่างอารมณ์เสีย สองสามีภรรยาหันมองหน้ากันอย่างกลัดกลุ้ม เส้นเลือดในสมองเริ่มเต้นตุบๆ ด้วยความเป็นกังวลและความเครียด ที่สะสมมานานแรมเดือน สุดท้ายผู้เป็นแม่ก็เข้าทำหน้าที่ไกล่เกลี่ยกับบุตรสาวคนโปรด "แตง อย่าเพิ่งโมโหอารมณ์เสียสิลูก ฟังแม่กับพ่อพูดก่อน มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่แตงคิดนะลูก" "แม่! ไม่เลวร้ายตรงไหนพูดซิ ให้หนูแต่งงานกับคนพิการเนี่ยนะที่ไม่เลวร้าย พิการนั่งเเต่รถเข็น ไปไหนมาไหนก็ลำบาก ต้องคอยดูแลอย่างกับทาส แต่งไปหนูมีหวังเป็นอีเพิ้งหัวฟู วันๆ ไม่ได้ทำอะไร ออกไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ ต้องคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว แหวะ!! พูดแล้วจะอวก" ยกมือขึ้นกอดอกเอ่ยค้านออกมาสุดกำลัง แค่คิดว่าต้องไปคอยรับใช้คนอื่นก็ไม่อยากไปแล้ว เมื่อแม่ที่ทำหน้าที่ไกล่เกลี่ยไม่เป็นผล ก็ถึงคราวผู้เป็นพ่อเอ่ยออกมาบ้าง "ไม่แต่งแล้วจะทำยังไง ถ้าลูกไม่แต่ง เขาได้ส่งคนมายึดบ้านหลังนี้ไปกันพอดี หน้าที่มันเคยเชิดอยู่บนบ่าของพวกเราจะเอาไปไว้ที่ไหน" เสียงเข้มของผู้มีอำนาจในบ้านเอ่ยขึ้น พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หากบุตรสาวไม่ยอมแต่งงานกับลูกชายของเสี่ยอำนาจ มีหวังบ้านหลังนี้ทรัพย์สินเงินทองที่แทบไม่มีเหลือก็คงหมดไปจริงๆ "แล้วใครบอกให้พ่อกับแม่ไปเข้าบ่อนล่ะ เป็นไง เสียจนแทบจะไม่มีที่ซุกหัวนอนอยู่แล้ว" คนเป็นลูกยังคงขึ้นเสียงใส่บิดาและมารดา ไม่มีทีท่าจะอ่อนข้อหรือเกรงใจ เห็นอกเห็นใจแต่อย่างใด เพราะถูกเลี้ยงดูแบบตามใจมาตั้งแต่เด็กจนโต จนเสียคนและไม่เห็นหัวคนอื่น "มาซ้ำเติมกันแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ไม่รู้แหละ ยังไงลูกก็ต้องแต่งงานกับลูกชายของเสี่ยอำนาจ" ผู้เป็นพ่อยืนกรานขั้นเด็ดขาด ทว่าบุตรสาวกลับตอกหน้ากลับขั้นเด็ดขาดไม่ต่างกัน "ไม่แต่ง!! หนูไม่แต่ง ใครอยากแต่งก็แต่ง ถ้าบ้านหลังนี้มันจะถูกยึดก็ปล่อยมันยึดไป หนูไม่สนใจ เพราะหนูจะไปอยู่ที่อื่นกับแฟนหนู" ไม่ได้สนใจไยดีบิดามารดาที่เลี้ยงดูมาแต่อย่างใด ลุกขึ้นยืนสะบัดหน้าหมุนตัวเดินออกจากบ้านไป ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในบ้าน "อ้าวพี่แตง ตะวันยังไม่ตกดินเลย ทำไมกลับบ้านได้ ปกติตะวันต้องตกดินก่อนไม่ใช่หรือไงถึงโผล่หน้ามาที่บ้าน" "อย่ามากวนประสาทฉันนะนังส้ม...นี่ไงพ่อแม่ คนที่จะช่วยพ่อกับแม่และบ้านหลังนี้ไม่ให้ถูกยึด...โชคดีนะจ๊ะน้องสาวสุดที่รักของพี่ ขอให้ชีวิตต่อจากนี้มีแต่ความสุขนะจ๊ะ" ตบมือลงบนบ่าของน้องสาวเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างมีเลศนัย จากนั้นก็เดินออกจากบ้านไป ทิ้งลูกส้มให้ยืนตีหน้างงอยู่หน้าบ้าน พลางหวนคิดไปถึงคำพูดของพี่สาวก่อนหน้า ที่บอกว่าตัวเองสามารถช่วยพ่อแม่และบ้านหลังนี้ได้อย่างนั้นเหรอ หมายความว่ายังไง "พ่อแม่ ที่พี่แตงพูดหมายความว่ายังไง" ร้องถามบิดามารดาออกไป ขอเลยเถิด...ขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เลยเถิด