45
วันต่อมา
ผมโทรให้คนมารับผมกับพายเพื่อกลับกรุงเทพ เด็กน้อยมีงอแงนิดหน่อย เธอยังไม่อยากกลับ ดูเหมือนว่าเธอกำลังกังวลอะไรอยู่
"กลับกรุงเทพแล้วเรากลับคนโดเลยใช่มั้ยคะ"เด็กน้อยถามขึ้น ดูเหมือนเธอจะไม่อยากไปบ้านผมนะ
"ไม่ครับ ไปบ้านพี่ก่อน"
พรึบ
"เดี๋ยวล้ม!"ผมเอ็ด เมื่อเด็กน้อยลุกขึ้นจากที่นั่งตัวเองมานั่งบนตักผมขณะรถวิ่งอยู่ ดื้อจริงๆเลย
"อุ้ย!"เธอชักสีหน้าใส่ผมที่ดุเธอ แล้วเปลี่ยนมาทำหน้าอ้อน "พายไม่อยากไปบ้านพี่ฟีนิกซ์" นั่นไง
"แต่แม่พี่อยากเจอพายนะ ไปหาท่านก่อนแล้วค่อยกลับคอนโดเรา"ถ้าผมไม่พาพายไปผมได้หัวขาดแน่เชื่อผมเถอะ
พาย
และแล้ววันที่ฉันไม่อยากให้มาถึงก็มาถึง พี่ฟีนิกซ์ยืนยันว่าจะพาฉันไปหาแม่ให้ได้ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ อ้อนก็แล้ว มันคงต้องทำใจแล้วแหละ
ฉันนั่งกอดพี่ฟีนิกซ์มาตลอดทาง เขาไล่ให้ไปนั่งที่ตัวเองฉันก็ไม่ไป ก็ฉันอยากกอดเขานี่
คฤหาสน์ของพ่อแม่พี่ฟีนิกซ์
โห!
