ตอนที่ 6 ภริยาตัวแสบ แต่งแล้ว ผมก็ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด

1436 คำ

@ ร้านอาหารกึ่งบาร์ ร้านอาหารกึ่งบาร์บนตึกสูงตระหง่านสามารถเห็นวิวทิวทัศน์ใจกลางเมืองรอบด้าน ซึ่งเป็นร้านประจำของเตชินท์และเพื่อนสนิทที่มักรวมตัวกันอยู่ที่นี่ “นี่เรามาเลี้ยงต้อนรับดารินหรือมาฉลองสละโสดให้ไอ้เตชินท์กันแน่วะ” ธนินเอ่ยแซวขึ้นด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี เพียงเพราะเพื่อนสนิทอย่างเตชินท์ บุคคลที่ไม่คิดจะมีครอบครัวกลับแต่งงานก่อนใครเพื่อน “คงทั้งสองแหละ” ดนุนัยนักธุรกิจที่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้เอ่ยสมทบ พลันยกไวน์ขึ้นจิบท่าทางผ่อนคลาย “ดาเซอร์ไพรส์มากเลย ไม่คิดว่าเตชินท์จะแต่งงาน” ดารินหันหน้าไปคุยกับเตชินท์ที่นั่งจิบไวน์ท่าทางสุขุม ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มบาง “ต้องพูดว่าไอ้เตชินท์ถูกครอบครัวจับแต่งงานมากกว่า” ดนุนัยหลุดปากพูดเหตุผลการแต่งงานระหว่างเตชินท์และภรรยาออกมา “คลุมถุงชนเหรอเนี่ย แบบนี้ก็แย่เลยน่ะสิ” ดารินพึมพำด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มที่รู้สึกถึงความดีใจบางอย่างประกายออกมา “คงไม่ขนาดนั้นหรอก ไอ้เตชินท์ใครบังคับมันได้ที่ไหน” ธนินที่เห็นรอยยิ้มของดาริน จึงรีบพูดแทรกขึ้นทันที “มึงไม่พาเมียมาแนะนำให้พวกกูรู้จักวะ” ดนุนัยเอ่ยถามเตชินท์ด้วยท่าทางอยากรู้ อยากทำความรู้จัก ภรรยาของเพื่อนเอาไว้ “ยัง” เตชินท์ตอบกลับเพียงประโยคสั้น ๆ ณ เวลานี้ชายหนุ่มทำได้เพียงปรับตัวให้เข้ากับชีวิตคู่ที่กำลังเริ่มขึ้นให้เข้าที่ก่อนเสียดีกว่า “อ้าวไอ้นี่” ดนุนัยสบถออกมาท่าทางหัวเสีย กับประโยคตอบกลับเพียงสั้น ๆ โดยไร้เหตุผลอธิบายต่อ “ไว้มีโอกาส จะพามาแนะนำ” “พวกกูจะรอ ว่าแต่สวยไหมวะ” ธนินเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ใจจริงก็อยากเห็นหน้า ภรรยาของเพื่อนรัก แต่คงทำได้เพียงอดใจรอเอาไว้เท่านั้น “สวย” เตชินท์ครุ่นคิดใบหน้าของภรรยาสาวชั่วครู่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะตอบคำถามธนินที่ทุกคนในโต๊ะอยากทราบ “ชักจะอยากเห็นคนสวยของไอ้เตชินท์แล้วสิ” ดนุนัยยกยิ้มมุมปาก รู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับท่าทางและคำตอบที่ได้รับจากเตชินท์ บุคคลที่หวงพื้นที่ส่วนตัวและเรื่องส่วนตัวอย่างกับอะไรดี “หยุดคิดพิเรนทร์” เตชินท์เอ่ยเตือนดนุนัยเสียงเข้ม หากเพื่อนสนิทคิดพิเรนทร์ ชายหนุ่มเกรงเกวลินจะเตลิดไปไกล “นี่มึงหวงเหรอวะ?” ธนินเอ่ยถามเตชินท์ขึ้นอีกครั้ง เหล่ตามองไปยังดารินที่นั่งข้างเตชินท์ ทิ้งคำถามที่เปรียบเสมือนมีดปลายแหลมทิ่มแทงหัวใจของดารินก็ไม่ปาน “เตชินท์คงไม่หวงหรอก พวกนายก็จับผิดเกินไป ก็แค่ผู้หญิงที่ถูกจับคู่ให้” ดารินยิ้มเจื่อน เพียงแค่ถูกสายตาคมของธนินจับจ้อง ก่อนที่เตชินท์จะรีบเอ่ยปากห้ามให้ทุกคนเอ่ยถามเรื่องส่วนตัวของตนเอง “เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ” “ดาริน ว่าแต่เธอจะอยู่ที่ไทยนานไหม” เพียงแค่เปลี่ยนเรื่องของเตชินท์ เป้าหมายต่อไปคงหนีไม่พ้นดาริน “อาจจะอยู่ตลอดไป” ดารินตอบกลับเสียงหวาน เหลือบตามองใบหน้าเตชินท์เล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันมาให้ความสนใจดนุนัยที่กำลังตั้งคำถามไม่หยุด “ไหนบอกชอบใช้ชีวิตที่เมืองนอกมากกว่า” “เบื่อไง” เบื่อคำนี้ไม่เกินจริง แต่ เธอมีเรื่องสำคัญกว่านั้นจึงต้องรีบกลับมาจัดการในแบบฉบับของเธอ เตชินท์ที่นั่งจิบไวน์เงียบ ๆ เหลือบตามองนาฬิกาบนหน้าจอมือถือราคาแพงของตนเอง ที่ยังคงว่างเปล่าไร้ข้อความจากภรรยา ทำให้ชายหนุ่มเริ่มตงิดใจจึงรีบเร่งขอตัวกลับคอนโดฯ ทันที “กูขอตัวกลับก่อน” เตชินท์ยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เอ่ยปากบอกเพื่อนสนิทตนเองและกำลังจะเดินออกไป แต่กลับต้องหยุดเดิน เพียงเพราะเสียงของดนุนัยที่เอ่ยปากเรียกเอาไว้เสียก่อน “เฮ้ย! ยังไม่สามทุ่มเลย จะรีบไปไหนวะ” “มีเรื่องให้จัดการ” เตชินท์ตอบกลับเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มไม่ได้อธิบายอะไรให้มากความ แต่กลับถูกดารินรั้งมือเอาไว้อีกครั้ง “เตชินท์จะกลับแล้วเหรอ? พอดีเลย ดาก็รู้สึกมึน ๆ แล้วเหมือนกัน ช่วยไปส่งดาที่คอนโดฯ หน่อยได้ไหม” “เดี๋ยวเราไปส่งเองก็ได้” เพียงเพราะเห็นว่าเตชินท์รีบ ธนินจึงรีบเอ่ยปากออกตัวแทน “ไม่ต้องหรอกธนินอยู่ดื่มเป็นเพื่อนนัยต่อเถอะ ไม่ลำบากเตชินท์ใช่ไหม” ดารินปฏิเสธความช่วยเหลือจากธนิน พลันหันมาขอความช่วยเหลือจากเตชินท์ด้วยสายตาเว้าวอน “ได้สิ” เตชินท์พยักหน้ารับ แม้ว่าเขาจะรีบ แต่ในเมื่อเพื่อนขอร้อง เขาคงไม่อาจปฏิเสธได้เช่นกัน “กลับก่อนนะมึง” เตชินท์เอ่ยปากลาดนุนัยและธนินอีกครั้ง และเป็นจังหวะเดียวที่ดารินยืนขึ้นเต็มความสูงด้วยท่าทางโซเซ จนเตชินท์ต้องรีบรั้งแขนแกร่งเอาไว้ให้สามารถพยุงตัวได้ “ขอบคุณค่ะ” ดารินตอบกลับเสียงหวาน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและสายตาใสซื่อ ก่อนที่เธอจะเดินตามเตชินท์ออกจากร้านอาหารไปยังลานจอดรถยนต์ เตชินท์เปิดประตูรถยนต์อัลพาร์ดที่มีคนขับรถ ขับมาจอดรออยู่ที่หน้าร้านอาหารตามคำสั่งของเขา และชายหนุ่มไม่ลืมที่จะถามที่อยู่ของดาริน “ให้ไปส่งที่ไหน” “คอนโดฯ เดิมไง ถึงได้ขอติดรถกลับมาด้วยไง” ดารินยิ้มเจื่อนเพียงแค่เห็นว่าเตชินท์จำคอนโดฯ ที่เธออยู่ไม่ได้แล้ว “อือ” เตชินท์ตอบรับเพียงสั้น ๆ และไม่ลืมเอ่ยปากบอกคนขับรถให้ไปส่งดารินที่คอนโดฯ “ว่าแต่เตชินท์รีบไปไหนเหรอ?” เพียงแค่รถยนต์ขับเคลื่อนออกจากหน้าร้านอาหาร ดารินจึงเริ่มชวนเตชินท์คุยทันที “กลับคอนโดฯ ไง” “ปกติเตชินท์ไม่รีบกลับคอนโดฯ นะ มีอะไรพิเศษรึเปล่า” ดารินเอ่ยถามอีกครั้ง หวังให้เตชินท์บอกกล่าวถึงสาเหตุที่รีบกลับคอนโดฯ เนื่องจากปกติชายหนุ่มมักจะอยู่จนดึกและกลับพร้อมเพื่อนเสมอมา แต่ครั้งนี้กลับแปลกไปจนดารินข้องใจ “เปล่าหรอก” “โห่! มีความลับกับเพื่อน ถ้าบอกว่ารีบกลับไปอยู่กับภรรยา ดาคงเชื่อ” ดารินเสแสร้งแกล้งงอนเตชินท์ พร้อมกับประโยคประชดประชันที่หญิงสาวไม่คิดว่าเตชินท์จะตอบคำถามนั้น “อือ” กึก! ร่างบางชะงักจนรู้สึกชาวาบไปกับคำตอบที่ได้รับจากเตชินท์ คำตอบที่ไม่คิดจะได้ยินจากปากของชายหนุ่ม จนต้องรีบหาเหตุผลขึ้นมาแย้ง “ไหนบอกแต่งงานไม่เต็มใจไง” “แต่งแล้ว ผมก็ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด” “อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจัง ทำให้ผู้ชายไม่สนโลกอย่างเตชินท์สนใจได้” มือเล็กกำหมัดเอาไว้แน่น คำว่าอิจฉาที่หลุดออกจากปากดาริน ไม่ใช่ประโยคล้อเล่นแต่กลับเป็นประโยคจริงจังที่เธอพ่นออกมาจากความคิด “สักวันดาจะเจอผู้ชายคนนั้นเอง” ดารินไม่ใช่ผู้หญิงขี้เหร่ แต่เธอคือผู้หญิงสวยคนหนึ่งที่เตชินท์เชื่อว่า เธอต้องเจอผู้ชายดี ๆ ที่มักเอ่ยถามอยู่เสมอแน่นอน “เฮ้อ! อย่าว่าดาแช่งเลยนะ แต่งได้ก็หย่าได้เหมือนกัน ขนาดคนที่เขาแต่งกันมาสิบยี่สิบปียังหย่ากันเลย ที่พูดคือดาแค่ไม่อยากให้เตชินท์ทุ่มเทมากเกินไป ไม่อยากให้เตชินท์เสียใจภายหลัง ยิ่งแต่งงานเพราะผู้ใหญ่เห็นชอบแล้วด้วย เตชินท์จะไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรกันแน่หรือไม่แน่เขาอาจจะมีคนรักอยู่แล้วก็ได้” ดารินร่ายยาวหาเหตุผลลบล้างความคิดของเตชินท์ หวังให้ชายหนุ่มทบทวนและครุ่นคิดอีกครั้ง แต่ คำตอบที่ได้จากเตชินท์ กลับทำให้หัวใจของดารินร้อนรุ่มเสมือนถูกราดด้วยน้ำมันให้ลุกโชนอีกครั้ง “ขอบคุณที่เตือน แต่ผมไม่ได้โง่เรื่องความรักขนาดนั้น”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more