ไม่เป็นที่ต้องการ
ทำไมมานั่งอยู่นี่”
สุดเขตซึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวภายในสวนขนาดย่อม ๆ ของโรงพยาบาลและกำลังคิดเรื่องลูกปรายตามองนายแพทย์น้ำปิงที่เดินมาหย่อนก้นลงข้าง ๆ
“นั่งคิดอะไรนิดหน่อย มึงออกเวรแล้ว ?”
“อือ แต่คืนนี้มีเวรต่อ ว่าจะกลับไปนอนเอาแรงสักงีบ แต่เห็นมึงนั่งอยู่ตรงนี้เลยแวะมา เครียดเรื่องลูก ?”
“ก็มีอยู่เรื่องเดียว” ช่วงนี้งานที่โรงพยาบาลก็ทำเรื่อย ๆ วิจัยก็ยังพอมีเวลา เรื่องที่ทำให้เขาเครียดช่วงนี้ก็หนีไม่พ้นสองแม่ลูกที่เหมือนจะไม่ต้องการเขาสักเท่าไร
“นึกว่าเครียดเรื่องแม่ของลูกด้วย” น้ำปิงแกล้งเย้าไปอย่างนั้น ด้วยไม่อยากให้เพื่อนเครียดมากเกินไป เขารู้สึกว่าหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ สุดเขตมีเรื่องให้ต้องคิดและต้องจัดการอยู่ตลอดเวลา
“เรื่องนั้นก็เครียด” หมอสูติฯ บอกเพื่อนอย่างไม่ปิดบัง
“ทำไมวะ” ศัลยแพทย์ถามกลับด้วยความสนใจ “นึกว่าจะเครียดแต่เรื่องลูก อย่าบอกว่ามึ
