บทที่ 17
ต่อรอง
“แม่!”
หนุ่มน้อยในชุดนอนผมเผ้าชี้ฟูเอ่ยเรียกเสียงดังเมื่อเห็นมารดาเดินลงบันไดมา ก่อนจะวางหุ่นยนต์ที่กำลังเล่นลง แล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหา
กัญญาวีร์ก้าวลงบันไดถึงขั้นสุดท้ายพอดี ย่อตัวกางแขนรอรับร่างเล็กป้อมของลูก กอดและหอมแก้มนุ่ม ๆ ของแกอย่างที่ทำเป็นประจำ จากนั้นก็ทำหน้ายู่แล้วแกล้งเย้า
“ฮื่อ แก้มเหม็นจังเลย”
“ก็หนูยังไม่ได้อาบน้ำประแป้งหอม ๆ”
“เหรอ แล้วจะอาบตอนไหนฮึ”
“คุณย่าบอกให้รอกินข้าวก่อนแล้วค่อยอาบคับ อาบพร้อมพี่ปลื้ม” เด็กน้อยบอกแม่ตามที่ผู้เป็นย่าบอกกับตนก่อนหน้านี้
หากเป็นวันหยุดเช่นนี้ กัญญาวีร์แทบจะไม่ต้องทำอะไรให้ปกป้องเลย เพราะคุณย่าของแกจะเป็นคนจัดการทุกอย่าง ตั้งแต่ตื่นนอน อาบน้ำ แปรงฟัน กินข้าว กระทั่งพาออกไปเล่นข้างนอก
“แล้ววันนี้คุณย่าทำอะไรให้กิน” สุดเขตที่ลงมาพร้อมกับกัญญาวีร์ถามขึ้นมาบ้าง เขาย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกันกับสองแม่ลู
