ไม่ยอมจบ
ราวห้าสิบนาทีต่อมากัญญาวีร์ก็มาถึง หญิงสาวรีบสับเท้าเดินมุ่งตรงไปยังห้องรับแขกอย่างเร่งรีบ เธอมองมารดาของตัวเองที่นั่งเชิดหน้านิด ๆ ก็พอจะรู้ได้ว่าก่อนหน้านี้คงมีการพูดคุยอะไรกันไปบ้างแล้ว จึงหันไปมองมารดาของสุดเขตด้วยความเกรงใจระคนรู้สึกผิดที่นำความเดือดร้อนมาให้ ซึ่งหญิงมากวัยก็พยักหน้าเข้าใจและไม่ได้ตำหนิหรือต่อว่าอะไร
หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากเจ้าของบ้าน โดยมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างแม่ของเธอคอยแทรกขึ้นมาเป็นระยะ ก็สรุปได้ว่าที่บิดามารดาของเธอมาถึงกรุงเทพฯ วันนี้ก็เพราะเรื่องเดิม ๆ คือเรียกร้องผลประโยชน์ให้ตัวเอง
ซึ่งเธอก็ยังยืนยันคำเดิม ทว่าหนักแน่นยิ่งกว่าเดิม
“ฟางไม่แต่งค่ะ”
“ไม่ได้! มึงต้องแต่ง หอบผ้าหนีมาอยู่กับเขาขนาดนี้ ยังไงก็ต้องแต่ง” นางสมพิศสวนกลับอย่างไม่ยอมทันที “กูไม่เคยสั่งเคยสอนให้มึงทำตัวแบบนี้ มาอยู่บ้านผู้ชายที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน มึงไม่อายแม
