ทฤษฎีกับความรู้สึกที่สวนทาง
“เพื่อนน่าจะไม่มาแล้วมั้ง”
คนที่เหม่อลอยกะพริบตาปริบ ๆ แล้วค่อย ๆ หันไปมองคนพูด จากนั้นก็เหลือบไปมองเวลา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหมอนขึ้นมาอ่านข้อความจากเพื่อน
เมื่อประมาณสามสิบนาทีที่แล้ว พาฝันส่งข้อความมาบอกว่าคืนนี้คงมาไม่ได้แล้ว เพราะกลับจากต่างจังหวัดไม่ทัน ส่วนสิริกันยาส่งมาบอกก่อนหน้านั้นด้วยความรู้สึกผิดว่าไม่สะดวกมาเช่นกัน
“อือ ไม่มาแล้ว” กัญญาวีร์ตอบแล้ววางสมาร์ตโฟนไว้ที่เดิม ก่อนจะเอ่ยต่อ “หมอก็กลับไปพักเถอะ มันดึกแล้ว”
“งั้นผมจะนอนที่นี่แหละ” เขาบอกราวกับไม่ได้ฟังสิ่งที่เธอพูดไปเมื่อครู่ “อยากอาบน้ำไหม คุณยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่”
หญิงสาวก้มมองตัวเองแล้วเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตนยังไม่ได้อาบน้ำ ล่าสุดที่อาบก็คือเมื่อเช้านี้ โดยมีพยาบาลให้ความช่วยเหลือ เพราะเธอถอดและใส่เสื้อผ้าเองไม่ได้ ส่วนเมื่อบ่ายตอนที่เปลี่ยนจากชุดโรงพยาบาลมาใส่ชุดนี้
