มากกว่านั้น
“พ่อคับ”
จู่ ๆ เด็กชายปกป้องก็เงยหน้าจากจานข้าวผัดไข่ตรงหน้าขึ้นมามองบิดาซึ่งนั่งกินมื้อเช้าอยู่ข้าง ๆ ขณะที่ผู้เป็นแม่เดินออกจากห้องครัวมาพร้อมกับแก้วนมของลูก และถ้วยกาแฟของคนเป็นพ่อ
“ว่าไงครับลูก” ชายหนุ่มในชุดพร้อมออกไปทำงานหันไปสนใจลูก
“หนูอยากมีน้องตัวเล็ก ๆ เหมือนปันปัน อาโปรดบอกให้มาขอกับคุณพ่อฮะ”
ประโยคนั้นของลูกชายทำเอาคนเป็นพ่อและแม่ชะงักแล้วหันขวับมามองหน้ากันทันควัน กัญญาวีร์มีอาการนิ่งค้างและทำสีหน้าไม่ถูก ส่วนสุดเขตนั้นยังคงมีท่าทีปกติ เขาเพียงแค่หันไปดูปฏิกิริยาของเธอเท่านั้น ก่อนจะหันกลับไปคุยกับลูกต่อ
“หนูอยากมีน้องเหรอครับ”
หนุ่มน้อยในชุดนักเรียนพยักหน้าหงึกหงัก ดวงตาสุกใสเปล่งประกายด้วยคิดว่ากำลังจะได้ในสิ่งที่ต้องการ เพราะพ่อไม่เคยขัดใจตนเลยสักครั้ง “คับ หนูอยากมีน้องเหมือนพี่ปลื้ม”
ที่แท้ก็อยากมีน้องให้เล่นด้วยเหมือนลูกพี่ของตนนั่นเอง
“แล้วอาโปรด
