พงษ์สวัสดิ์พยักหน้า จากนั้นก็ช้อนร่างอ้อนแอ้นไปขึ้นรถ พาขับรถมาจอดตรงลานจอดใกล้ๆ กับประตูหลัง แล้วอุ้มเธอจากลานจอดรถไปยังประตูทางเชื่อมเข้าสู่ตัวอาคารของโรงพยาบาลจากทางด้านหลัง โดยที่คิริมาซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น ก่อนที่เขาจะขึ้นลิฟต์มาส่งเธอถึงห้องทำงาน แล้วตรวจดูข้อเท้าของเธอ ครั้นแน่ใจว่ากระดูกไม่ได้แตกหักพงษ์สวัสดิ์ก็มีสีหน้าดีขึ้น แต่ยังไม่วางใจเสียทีเดียว
หลังจากเขาผลุนผลันออกไปจากห้องทำงานของเธอ แล้วกลับมาพร้อมกับรถเข็น คิริมาก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยถามเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะช้อนตัวเธอขึ้น
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“ไปเอ็กซเรย์”
“ฉันแค่ข้อเท้าแพลง ไม่จำเป็นต้องเอ็กซเรย์หรอกมั้ง”
“แต่มันบวมนะคุณ” เขายังทำท่ากระวนกระวายจนปิดไม่มิด และท่าทางเป็นห่วงเป็นใยที่ปราศจากการเสแสร้งใดๆ จากที่สัมผัสได้ผ่านทางแววตาก็ทำให้คิริมาอดอุ่นใจไม่ได้
บ้าน่า! เขาร้ายจะตาย ทำไมเธอต้องไป
