หลังจากที่รู้ว่าลูกสาวถูกตำรวจวิสามัญฆาตกรรมพร้อมสุนัขรับใช้อีกสองตัว พิมพ์ชนกก็ทำเพียงกรีดร้องด้วยความคั่งแค้นใจ แต่ไม่มีน้ำตาสักหยด หล่อนบึ่งรถจากบริษัทมายังบ้านของตัวเอง แล้วรีบวิ่งไปหยิบเงินสดในตู้เซฟยัดใส่กระเป๋า ตั้งใจจะหนีให้เร็วที่สุดก่อนที่ตำรวจจะบุกมา
“จะรีบไปไหนล่ะอีเมียน้อย”
น้ำเสียงเย็นเยียบชวนขนหัวลุกทำให้คนที่กำลังจะถลาไปเอาปืนที่ซ่อนไว้ใต้หมอนถึงกับชะงักกึก มือกระชับกระเป๋า ก่อนจะหันขวับไปมองยังเบื้องหลังทันควัน แล้วก็ถึงกับหลุดอุทานออกมาเพราะไม่คิดว่าพิชญะจะมาโผล่ที่นี่ หล่อนคิดว่ามันจะหนีหัวซุกหัวซุนไปไกลแล้วเสียอีก
“มึง!”
“เออกูเอง! ไอ้คนชั้นต่ำที่มึงเคยด่าเหมือนหมูเหมือนหมาไงวะ” คนที่ถือปืนยืนจังก้าดักอยู่ตรงหน้าประตูแสยะยิ้ม คราวนี้มันจะเป็นทีของเขาบ้างล่ะ
“หลีกไป!” คนที่กำลังโดนไล่ต้อนให้จนมุมกอดกระเป๋าเงินใบโตแนบอก แล้วเค้นเสียงลอดไรฟันออกคำสั่ง ถึงแม้จะรู้ด
