เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ที่สุดก็มาถึงวันเสาร์ คิริมายืนรออยู่หน้าโรงเรียนเซ็นต์มารีอาคอนแวนต์ตามที่ได้นัดหมายกับพงษ์สวัสดิ์เอาไว้ แต่กลับไร้เงาของอีกฝ่าย เธอเดินวนไปวนมาอยู่แถวๆ หน้าโรงเรียนเอกชนชื่อดังด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ แค่มาอยู่ตรงสถานที่ที่เคยเป็นอดีตคิริมาก็รู้สึกหวาดหวั่น ตื่นกลัว และวิตกกังวลอย่างไร้การควบคุม เธอทำหน้ายุ่งหลังจากส่งข้อความเฟสไปหาแล้วเขาไม่เปิดอ่าน
โดยไม่รู้ว่าทุกอากัปกิริยาของตนกำลังตกอยู่ในสายตาของใครบางคน ซึ่งกำลังนั่งซุ่มอยู่ในรถที่จอดอยู่ริมฟุตปาธอีกฟากของถนนหน้าโรงเรียน
“เอ่อ…ถามหน่อยได้ไหมพิมมี่ เธอรักหมอพงษ์เขาจริงๆ เหรอ” วาสินีเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ด้วยนึกสงสัยเพราะยังเห็นอีกฝ่ายคั่วกับพิชญะอยู่ ซึ่งกิรณาก็เอ่ยเสริมอย่างเห็นด้วย
“นั่นดิ”
“รักไม่รักมันไม่สำคัญหรอก แต่นังครีมต้องแพ้ฉัน!” พิริยาเชิดหน้าเอ่ยอย่างฉะฉาน สำหรับหล่อนไม่มีอะไรสำคัญ
