เสียงห้าวทุ้มติดจะสัพยอกที่หลุดออกมาจากปากหยักที่เจ้าตัวจงใจลดลงมาจนเกือบแตะปากอิ่ม ทำให้คิริมาได้สติ ผงะออก ก่อนจะเอ่ยอ้อมแอ้ม
“เอ่อ…ไม่มี ไม่มีแล้ว”
“ไม่มีก็ดี งั้นกินข้าวซะ คุณยังไม่ได้กินข้าวเย็นไม่ใช่หรือไง”
เขาเอ่ยพลางยื่นข้าวกล่องที่เพิ่งหยิบออกมาจากถุงใส่มือคนที่ทำท่างงหนักเข้าไปอีก เพราะไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องของเธอไปหมดทุกอย่างขนาดนี้
“ไม่ต้องทำหน้างงหรอก แค่ผมติดสินบนเลขาคุณนิดหน่อยเขาก็ยอมบอกเรื่องของคุณหมดแล้ว” คนเจ้าเล่ห์เอ่ยหน้าตาย แต่ยังไม่วายขยิบตาในท้ายประโยค
เห็นคิริมายังคงทำหน้าเอ๋อๆ เขาก็แย่งข้าวกล่องที่เธอถือค้างอยู่ จากนั้นก็จัดการเปิดมันออกพร้อมกลิ่นหอมฉุยเตะจมูกเรียกน้ำลาย ก่อนจะยื่นช้อนให้เธอ
“ครีม…ครีมครับ” น้ำเสียงห้าวทุ้มทว่าเจืออ่อนโยนที่อีกฝ่ายจงใจกระซิบข้างหูทำให้คนจิตหลุดได้สติ สะดุ้งเฮือก แล้วก็ต้องหน้าแดงซ่านเมื่อเขาเอ่ยถาม
“เลขาคุณบอกว่าคุ
