คิริมารู้สึกตัวอีกทีในช่วงหัวค่ำของวันเดียวกัน ท่ามกลางความยินดีของคนที่มาเฝ้ารอดูอาการ ทั้งพ่อ แม่ น้องชายซึ่งเป็นแพทย์เจ้าของไข้ และเลขาสาว ทุกคนต่างพากันเป็นห่วงเธอจนมิอาจก้าวย่างออกไปจากห้องผู้ป่วยได้ ถึงแม้ปรเมศจะตรวจไม่พบความผิดปกติใดๆ ในสมองของเธอเลยก็ตาม
“ตัวใหญ่ของแม่! หนูฟื้นแล้ว! ทูนหัวของแม่!” คุณหญิงปรางทิพย์โผเข้ากอดลูกสาวพร้อมละล่ำละลักเสียงสั่นเครือ ด้วยสงสารอีกฝ่ายจับใจ
“ไม่เป็นไรแล้วนะลูก”
นายปราบขยับเข้าไปลูบหัวบุตรสาวเบาๆ แล้วสวมกอดเมื่อภรรยาเปิดทางให้ ก่อนจะลูบหลังลูบไหล่อย่างปลอบประโลม ส่วนปรเมศก็ไม่น้อยหน้าขยับเข้าไปกอดพี่สาวแน่นๆ พร้อมเอ่ยปลอบยกใหญ่
“ขวัญเอ๋ยขวัญมานะตัวใหญ่ของน้อง ต่อไปนี้น้องจะไม่ให้ใครมารังแกตัวใหญ่ได้อีกน้องสัญญา” ท่าทางขึงขังของท่านรองผู้อำนวยการหนุ่มทำให้มนต์มีนาอมยิ้มน้อยๆ เพราะไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นปรเมศในมุมนี้
“หนูเป็นยังไงบ้าง
