พงษ์สวัสดิ์กลับห้องอีกทีในช่วงเช้าของวันถัดมา หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าอาการของคิริมาไม่น่าเป็นห่วง อีกทั้งโดนเธอไล่เพราะกลัวว่าจะปะทะกันกับปรเมศที่จะเข้ามาตรวจอาการในช่วงสายๆ ไม่ใช่ว่ากลัวไอ้หมอนั่น ไม่ใช่ว่ากลัวเมีย แต่ที่ทำตามเพราะเกรงว่าเธอจะปวดหัวขึ้นมาอีก
“เมื่อคืนไปนอนไหนมาวะ ไม่เห็นกลับห้อง” คุณชายหมอที่ถือวิสาสะเปิดประตูซึ่งไม่ได้ล็อกก้าวล่วงเข้าสู่ภายในเอ่ยซักไซ้ ทำเอาคนที่นอนแผ่หลาอยู่ตรงโซฟาผงกหัวขึ้น
“อยู่เวร” คนเจ้าเล่ห์พยายามทำหน้าตายไม่ส่อพิรุธ
“แต่สายของกูรายงานมาว่ามึงไปเฝ้าพี่ครีมนี่หว่า หรือมึงจะปฏิเสธว่าไม่ได้สั่งให้ลูกน้องไปหาทางทำให้พยาบาลพิเศษกลับขึ้นมาเฝ้าพี่ครีมไม่ได้ หรือไม่ใช่มึงที่สั่งให้ลูกน้องแสร้งไปทำเสียงกุกกักที่ห้องข้างๆ ให้เขานึกว่าเป็นผี จนเขากลัวและไม่ยอมให้มึงไปไหน เนียนนะมึงน่ะ ไอ้ผีทะเล!”
“ไอ้พวกนั้นมันบอกมึงเหรอ” คนโดนจับได้ไล่ทันแถมยังถูกล้
