“หึงหรือไงที่เห็นผมมากับผู้หญิงคนอื่น ถึงได้ย้ายมานั่งซะไกลเชียว” นอกจากจะไม่ไปแล้วเสียงทุ้มต่ำยังกระซิบข้างหูทำให้คิริมาเชิดหน้าคอแข็ง แล้วสวนกลับทันควัน
“ไม่ได้หึง ไม่คิดจะหึง อย่าหลงตัวเองนักเลย” ขาดคำเธอก็ต้องเม้มปากเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ กลั้วลำคอหนา ไอ้คนโรคจิต! ได้ไล่ต้อนเธอแล้วมีความสุขนักหรือไง
“คงไม่เท่าที่คุณหลงผมหรอกมั้ง ไม่งั้นคงไม่ลากเก้าอี้หนีมานั่งไกลขนาดนี้” เขาว่าพลางหมุนคนที่กำลังยืนตัวเกร็งให้หันมาหา ใบหน้ากวนๆ นั่นน่าหมั่นไส้ชะมัด
“ไม่ได้หนี แค่รำคาญ อย่าเข้าใจผิด”
คิริมาเชิดหน้าย้อนกลับเสียงแข็งๆ ครั้นจะพยายามหาทางหลุดพ้นไปจากการคุกคามมือแกร่งทั้งสองข้างก็เท้าเข้ากับชั้นหนังสือกักร่างบางเอาไว้
“แน่ใจ” ใบหน้าหล่อออร่าเปื้อนยิ้มกวนๆ ตาคมจ้องลึก
ครั้นเห็นเธอหลบตาวูบก็กระตุกมุมปากขึ้น แล้วโน้มหน้าลงมาหาพร้อมลมหายใจอ่อนๆ ทำเอาคิริมาประหม่าและใจเต้นโครมคร
