วันต่อมาภาวัตเดินทางมาตามที่อยู่ที่ติดอยู่กับนามบัตรร้านขนมหวาน พบกับบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ชายหนุ่มไม่รอช้ากดกริ่งบ้านเพื่อเรียกคนข้างในทันที และแล้วเธอคนนั้นก็ออกมาพร้อมกับทำหน้าตาตื่นที่เห็นเขาทันที เธอเตรียมจะหันหลังให้เขาด้วยความหวาดกลัว
“เดี๋ยวคุณ ผมไม่ทำอะไรคุณ ขอผมคุยด้วยหน่อย” ภาวัตตะโกนสุดเสียงด้วยกลัวว่าเธอจะหนีไป แต่เขาก็เข้าใจดีว่าเพราการกระทำครั้งนั้นที่ทำให้เธอมองว่าเขาเป็นวายร้ายไปเสียแล้ว
“คุณภีม คุณมาที่นี่ทำไม” พริมพิกาจำได้ดีว่าชายที่ปล้นสวาทเธอไปชื่ออะไร แต่ที่แปลกใจคือเขามาที่นี่ทำไม
หลังจากที่ชายหนุ่มตักตวงความสุขจากร่างกายเธอจนพอใจเขาก็หลับลงด้วยความเหนื่อยล้า ต่างจากหญิงสาวที่เริ่มได้สติและรีบพาตนเองออกจากบ้านหลังนั้นให้เร็วที่สุด เธอนึกโทษตนเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาได้เชยชม และเธอก็บอกตนเองว่าจะลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นและไม่ไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีก!
“ผ
