“ผมขอโทษสำหรับเรื่องมาห้าปีที่แล้ว และก็ขอโทษที่พูดแรงๆใส่คุณ” คำพูดของหญิงสาวทำให้ภาวัตฉุกคิดขึ้นได้ การกระทำของเขาเมื่อห้าปีที่แล้วสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งมันคงกลายเป็นเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่สำหรับเธอ ขนาดเขาเองรู้สึกผิดกับตนเองมาจนถึงทุกวันนี้แล้วกับเธอที่เป็นฝ่ายถูกกระทำก็คงททรมานมากกว่าเขาร้อยเท่าพันเท่า
“เก็บคำขอโทษของคุณเป็นปล่อยฉันไปเถอะค่ะ” พริมพิกาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เธอไม่ต้องการความรับผิดชอบอะไรจากชายหนุ่มทั้งนั้น
“คุณรู้มั้ยว่าคุณปฏิเสธผมไม่ต่างจากใครบางคนเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านอกจากหน้าคุณจะคล้ายกันแล้วนิสัยเด็ดเดี่ยวของคุณสองคนยังเหมือนกันอีก” ภาวัตพูดเมื่อจู่ๆเขาก็นึกนึกเพชรพิชา แม้ที่ผ่านมาเขาจะลืมเธอได้แล้วแต่การที่ได้เห็นใบหน้าของพริมพิกามันก็อดทำให้เขานึกถึงเพชรพิชาไม่ได้จริงๆ
“ฉันไม่ได้ปฏิเสธคุณเลยค่ะ ฉันแค่ทำให้คุณตาสว่างว่าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันเลย”
