ภาวัตเดินไปที่สวนหลังร้านที่เขาเคยเดินมาคุยกับพริมพิกาในวันแรกที่เจอกัน มองไปครู่เดียวก็พบน้ำค้างนั่งเล่นอยู่ที่บริเวณม้าหิน เด็กน้อยอยู่ในท่านิ่งงันเสียจนผู้ใหญ่อย่างภาวัตอดแปลกใจไม่ได้
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวคะ” ภาวัตพูดขึ้นเบาๆ เพื่อไม่ให้เด็กน้อยตกใจ แพรวาหันไปมองต้นเสียงพร้อมกับยกมือไหว้ภาวัตอย่างมีมารยาท
“สวัสดีค่ะคุณลุง” แพรวาจำได้ว่าภาวัตคือนักเรียนของแม่ และเป็นคุณลุงที่ชอบกินขนมบราวนี่เหมือนกันกับเธอนั่นเอง
“สวัสดีจ้ะ ว่าไงบอกลุงได้หรือยังว่ามานั่งหน้าเศร้าอะไรคนเดียวตรงนี้ ฮึ” ภาวัตนั่งลงตรงข้ามเด็กน้อย แม้ใจจริงจะอยากนั่งข้างๆ แต่เขารู้ดีว่าแพรวายังไม่คุ้นชินกับเขามากพอ หากเขาทำแบบนั้นลงไปมีหวังเด็กน้อยอาจตื่นตกใจได้
“มานั่งเล่นค่ะ” แพรวาตอบพร้อมกับหลบตาภาวัตราวกับไม่ไว้วางใจ
“ไม่ต้องกลัวลุงนะ ลุงไว้ใจได้มีอะไรก็คุยกับลุงได้นะ” ภาวัตไม่รู้วิธีเข้าหาเด็กแม้แต
