“ลูกคุณก็ลูกผมเหมือนกันนพะริม” ภาวัตสาวเท้าเข้ามาใกล้อย่างไม่เกรงกลัว ยิ่งได้รุ้ว่าแพรวาเองก็อยากมีพ่อมันยิ่งทำให้เขาเริ่มรู้สึกมีความหวังขึ้นมา
“เลิกพูดแบบนี้สักที ฉันคิดว่าเราควรจะคุยกันรู้เรื่องได้แล้วนะ” พริมพิกาพูดออกมาด้วยความอ่อนใจ
“ไม่รู้เรื่อง และไม่มีวันรู้เรื่องจนกว่าคุณจะยอมบอกลูกว่าผมคือพ่อของแพรวา คุณรู้มั้ยว่าแพรวาบอกผมว่าอยากมีพ่อ แต่ว่าพ่อตายแล้ว...แต่ความจริงพ่อแกยืนหัวโด่อยู่นี่” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธเบาๆ เขาเองอยากจะแสดงตัวว่าเป็นพ่อของเด็กน้อยใจแทบขาดแต่ทำได้เพียงเรียกตัวเองว่าลุง
“นี่คุณพูดอะไรกับแพรวาไป อย่าบอกนะว่า…”
“ผมไม่ทำอะไรโง่ๆตอนนี้หรอก ผมก็ห่วงความรู้สึกของลูกไม่ต่างจากคุณหรอกนะเพราฉะนั้นคุณควรให้โอกาสผมได้ใกล้ชิดลูกแล้วค่อยๆบอกความจริงกับแก” ภาวัตค่อยๆใช้ไม้อ่อนเพื่อหวังให้หญิงสาวเห็นใจเขาสักครั้ง
“ทำไมคะ แค่เพราว่าฉันหน้าเหมือนผู้หญิงที่คุ
