ระหว่างทางกลับบ้านพริมพิกาแทบไม่ได้พูดคุยกับปกรณ์แม้แต่คำเดียว ตอนนี้เธอสับสนไปหมดกับเรื่อที่เกิดขึ้นแม้ว่าตอนนั้นเธอจะไม่มีสติแต่เสียงของเขาเธอจำได้ดี เสียงที่เอาแต่พร่ำเรียกให้เธอฟื้น ภาวัตเป็นห่วงเธอมากจริงๆ…
“ยังรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่หรือเปล่าพริม ไปหาหมอหน่อยมั้ย” ปกรณ์พูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ เขาเองก็รู้สึกกลัวเหมือนกัน กลัวว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้จะทำให้พริมพิกาเริ่มรู้สึกดีกับภาวัตขึ้นมา
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ยังช็อกนิดหน่อย” หญิงสาวเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ แม้ตอนนั้นปกรณ์จะไม่ได้เป็นคนเข้ามาช่วยเธอแต่เขาก็พยายามที่จะอยู่ข้างๆเธอเสมอ
“ผมขอโทษนะที่คืนนี้มีแต่เรื่องให้พริมต้องเดือดร้อน” ปกรณ์พูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด คืนนี้มีหลายเรื่องเกิดขึ้นจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณปกรณ์ไม่ได้ตั้งใจนี่คะ” หญิงสาวหันไปมงอหน้าปกรณ์ด้วยความเห็นใจ เพราจริงๆแล้วปกรณ์ก็คือคนด
