“พริมเป็นไงบ้าง คุรไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” ปกรณ์เข้ามาหาพริมพิกาด้วยความรู้สุกที่หลากหลาย ทั้งห่วงเธอและหึงที่เห็นภาวัตได้ใกล้ชิดหญิงสาวในคราเดียวกัน
“พริม” พริมพิกามองไปปรอบๆอย่างตั้งสติ สายตาเธอไปหยุดที่นิภาดา เธอจำได้ดีว่าคนที่ผลักเธอลงไปคือนิดาภา แม้นิดาภาจะพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม
“ริษาว่าพาครูพริมไปพักข้างในก่อนดีกว่านะคะ” ริษาเสนอขึ้นมาเมื่อเห็นว่าตอนนี้พริมพิกากำลังตัวสั่นด้วยความเหน็บหนาว
“พี่ภีมลุกค่ะ” ริษาเดินมาบอกพี่ชายที่นอนนี้นั่งทิ้งตัวลงกับพื้นราวกับไร้เรี่ยวแรงใดๆ ปล่อยให้ปกรณ์เป็ฯคนอุ้มพริมพิกาเข้าไปด้านใน
“พี่กลัวเหลือเกิน พี่คิดว่าพี่จะไม่ได้มีโอกาสคุยกับพริมอีก” ภาวัตพูดออกมาราวกับคนไร้สติ เขารู้ดีว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำเขาเสียสติแค่ไหน และมันยิ่งตอกย้ำให้รู่ว่าต่อไปนี้เขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เสียเธอไป
“รีบเข้าไปข้างในก่อนเถอะค่ะ พี่ภีมตัวเปียกดเ
