เมื่อคุณเยี่ยมชมเว็บไซต์ของเรา หากคุณให้ความยินยอม เราจะใช้คุกกี้เพื่อให้เราสามารถรวบรวมข้อมูลสำหรับสถิติโดยรวมเพื่อปรับปรุงบริการของเรา และจดจำตัวเลือกของคุณสำหรับการเข้าชมในอนาคต นโยบายเกี่ยวกับคุกกี้ & นโยบายความเป็นส่วนตัว
เรียน นักอ่าน เราต้องการคุกกี้เพื่อทำให้เว็บไซต์ของเราดำเนินการได้อย่างราบรื่น และมอบเนื้อหาแบบส่วนตัวที่ตรงกับความต้องการของคุณ เพื่อให้เรามั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุด คุณสามารถเปลี่ยนแปลงการอนุญาตของคุณโดยการตั้งค่าคุกกี้ได้ทุกเมื่อ
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“คุณจะคิดยังไงก็ตามใจเถอะค่ะ แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องเป็นแบบนี้” พริมพิกาเดินหนีนิดาภาทันทีด้วยไม่อยากมีปัญหาด้วย “เดี๋ยวก่อน!” นิดาภายื้อแขนพริมพิกาเอาไว้ “ฉันว่าคุณเมามากแล้วค่ะคุณนิต้า เราอย่าเพิ่งคุยกันเลยดีกว่านะคะ” พริมพิกายอมหยุดนิ่งเพื่อพูดกับนิดาภาอย่างใจเย็น เธอไม่ได้นึกโกรธนิดาภาแม้แต่น้อย เพราการที่นิดาภามาพูดจาไม่ดีใส่เธอส่วนหนึ่งก็เพราะว่านิดาภาคงเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก “ฉันไม่ได้เมา และฉันต้องการคุยให้รู้เรื่อง” นิดาภาบีบแขนของพริมพิกาอย่างแรงจนพริมพิกาหน้าเหย “ปล่อยค่ะ!” พริมพิกาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม “หึ ในที่สุดก็กล้าเผยตัวตนออกมาแล้วสินะว่าเธอมันไม่ได้ใสๆอย่างที่ผู้ชายคนอื่นคิด” นิดาภามองพริมพิกาด้วยสายตาเหยียด “พูดธุระของคุณมาเถอะค่ะ ฉันจะได้ไป” พริมพิกาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับนิดาภาต่อ เพราะถึงอย่างไรนิดาภาก็คือน้องสาวขอ

