“พริม คุณทำแบบนี้ทำไม” ภาวัตปล่อยให้หญิงสาวพยุงเขาลุกขึ้น ลำพังได้กลิ่นกายของหญิงสาวที่เขาโหยหาบวกกับฤทธิ์ที่แม้จะเบาลงไปบ้างแต่ก็ยังคงรุนแรงอยู่ รุนแรงจนเขาอาจจะห้ามไม่ได้เมื่อต้องอยู่กับพริมพิกาเพียงลำพัง
หมับ!
ไวกว่าความคิด! ภาวัตกักขังหญิงสาวชิดกำแพงด้วยมือทั้งสองข้างของเขา ก่อนจะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองจะห้ามความรู้สึกนี้ได้อีกนานแค่ไหน…
“คุณไม่ควรมาอยู่ตรงนี้พริม คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนดี คุณจะอันตราย ผมไม่อยากทำร้ายคุณอีก” ภาวัตพูดพร้อมขบกรามจนขึ้นสันนูน เขาพยายามต่อสู้ความต้องการภายในจิตใจอย่างที่สุด
“พริมรู้ว่ามันทำให้คุณทรมาน คุณต้องสู้กับมันนะคะ” พริมพิกาพูดอีกครั้งพร้อมกับจับหน้าชายหนุ่มให้มองเธอ และตอนนั้นเองความอดทนของชายหนุ่มก็ขาดลง!
“อื้อ….” หญิงสาวไม่อาจทัดทานอะไรได้อีกต่อไป เมื่อริมฝีปากร้ายได้ฉกฉวยริมฝีปากบางอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาไล่ต้อนลิ้นเรีย
