เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์ ความสัมพันธ์ระหว่างภาวัตกับพริมพิกาเริ่มพัฒนาเรื่อยๆ ภาวัตขยันไปหาแพรวาที่ร้านเพื่อหวังทำคะแนน และต้องหารให้เด็กน้อยได้เรียนรู้และคุ้นเคยกับเขามากขึ้น และแพรวาเองก็เริ่มเปิดใจรับภาวัตทีละนิดๆ ถือเป็นสัญญาณที่ดีในอนาคตเร็วๆนี้ที่ต้องบอกความจริงกับเด็กน้อยว่าเขาคือพ่อของเธอ
“ฮัลโหลครับพริม” ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ด้วยท่าทางอารมณ์ดี หลังแม่ของลูกโทรเข้ามา เพราะปกติแล้วหญิงสาวแทบไม่เคยโทรหาเขาในเวลางานเลย
“อยู่ที่ออฟฟิศหรอเปล่าคะ” ปลายสายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
“อยู่ครับ ทำไมหรอพริมจะมาหาผมหรือไง” ภาวัตพุดอย่างมีความหวังขึ้นมาทันทีถ้าได้เห็นหน้าเมียในที่ทำงาน ต่อให้มีเอกสารรอเซ็นอนุมัตกองเท่าภูเขาก็ดูเป็นงานเบา เพราะกำลังใจดี เมื่อวานเขางานยุ่งมากจนไม่มีเวลาไปเจอหญิงสาว และวันนี้เขาก็ต้องเคลียร์งานอีกเช่นกัน
“ค่ะ พอดีพริมออกมาทำธุระข้างนอกเห็นขนมเจ้าหนึ่งอร่อยดี
