ตาหวาน...
ฉันขับรถมารับเด็กๆที่เนิสเซอรี่ แต่ปรากฎว่าพี่คีย์มารับไปแล้วค่ะ มาโดยไม่บอกฉันสักคำ ฉันรีบขับรถกลับมาที่บ้านก็เจอรถเขาจอดอยู่ ฉันโมโหมากเลยรีบเดินเข้าไป แต่ก็ไม่เจอใคร ฉันเดินหาทั่วบ้านก็ไม่เจอ สักพักได้ยินเสียงเด็กหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่ชั้นบน ฉันจำได้ว่าเป็นเสียงของเด็กๆเลยเดินตามขึ้นไป เด็กๆนอนเล่นอยู่ในห้องพี่คีย์ค่ะ
"พี่คีย์ ไปรับลูกทำไมไม่บอกหวาน"
"อ้าววทีตอนเช้าหวานไปส่งลูกก็ไม่เห็นบอกพี่เหมือนกัน"
"นี่พี่ต้องการแก้แค้นหวานใช่ไหม"
"พี่จะทำแบบนั้นทำไม"
"หวานเกลียดพี่!!!"
"อ้าววเหรอนึกว่ายังรักอยู่ซะอีก"
"ใครจะรักลง สำส่อนขนาดนี้ ถามจริงพี่ไม่กลัวมั่งรึไง"
"กลัวทำไมพี่ไม่ได้เอาไม่เลือกซะหน่อย"
"อ่ออ มีการคัดกรองก่อนว่างั้น??"
"แน่นอนดิ ไม่งั้นเป็นเอดส์ตายไปนานละ"
"ทำไมไม่ตายๆไปซะล่ะ"
"แช่งพี่เพื่อ??"
"หม่ำๆๆ/หม่ำๆๆ"
จู่ๆเด็กๆก็เกิดหิวขึ้นมา ฉันมองดูนาฬิกานี่มันส
