เขาก้าวมาหยุดตรงหน้าของหล่อน ระยะห่างกันแค่ไม่ถึงหนึ่งเมตร และนั่นก็ทำให้หล่อนได้สังเกตเห็นความสมบูรณ์แบบไม่เคยเปลี่ยนของเขาได้เช่นเดิม เส้นผมหนานุ่มที่หล่อนมักจะสอดแทรกปลายนิ้วเข้าไปจิกทึ้งยามถึงฝั่งฝันคาปากของเขาสะท้อนกับแสงระยิบระยับของดวงไฟสวยงามภายในผับ สายตาดุดันเหมือนกับโกรธแค้นใครมาเป็นร้อยชาติตวัดจ้องมองมาที่หล่อนเขม็ง และบอกให้รู้ว่าเขากำลังโกรธจัดแค่ไหน
“เธอกล้ามากนะที่ทำแบบนี้”
หญิงสาวหันรีหันขวางไปมองรอบๆ กายอย่างต้องการขอความช่วยเหลือ แต่สุดท้ายก็เห็นเพียงแค่คนของไทเลอร์เท่านั้นที่เดินพล่านอยู่ในผับ
“ฉัน... ฉันต้องทำงาน”
“เธอก็ทำอยู่ทุกคืนแล้วนี่ ยังจะต้องการอะไรอีก”
“แต่ฉันต้องการเงิน... เงินที่ได้มาจากหยาดเหงื่อแรงงานของฉัน”
ไทเลอร์แสยะยิ้มให้กับปัญหาโลกแตก ก่อนจะคว้าข้อมือบางเอาไว้แน่น
“กลับไปกับฉัน ไปรับโทษของเธอซะดีๆ”
“ไม่ค่ะ ฉันจะไม่กลับ เวลางานของฉันยังเหลืออีก
