“พี่พริกอยากมีลูกกับนิตเหรอคะ หากวันหนึ่งเราต้องเลิกกัน ลูกจะขาดพ่อ นิตไม่อยากให้ลูกมีปัญหา” เธอนอนตะแคงหนุนมือตัวเอง ดวงตาไหววูบ น้ำตาแทบไหลอาบแก้มนวลแต่กล้ำกลืนฝืนทนเอาไว้
“หนูนิตจะพรากลูกไปจากพ่อหรือไง หืม... ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ล่ะ” เขาตามมากกกอดทางด้านหลัง แนบใบหน้ากับแก้มสาว กระซิบถามที่ริมหู
“สักวันเราก็ต้องหย่ากัน นิตคงทิ้งลูกไม่ได้”
“เราจะไม่หย่ากัน แล้วพี่ก็ทิ้งลูกไม่ได้ด้วย” เขาดึงเธอมากอดแนบอก
“ทะ... ทำไมคะ เราจะอยู่กันไปแบบนี้เหรอ” เสียงเธอสั่น ๆ สีหน้าไม่เข้าใจ หัวใจของเธอเดี๋ยวเจ็บเดี๋ยวสุข สับสนกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
“อยู่กันแบบนี้แล้วมันเป็นยังไง อึดอัดทรมานมากหรือไง ถึงร่ำร้องที่จะหย่าจากพี่อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน”
“แต่ตอนแรกเราตกลงกันว่า...”
“ถ้านิตหย่ากับพี่ นายอิฐต้องไขว้เขว” เขาพูดออกมา ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค
“แล้วเราจะอยู่กันแบบไม่รักอย่างนี้เหรอคะ”
“เขาว
