ภรรยาราคาแพง

จูบมัดจำ

อรุณใหม่

มิลล่าลืมตาตื่นพร้อมกับทบทวนเรื่องเมื่อคืน จำได้ขึ้นใจว่าหลังจากที่ตนอาบน้ำเสร็จก็ตรงมานอนที่เตียงนอนใหญ่ พีย์บอกว่าเขาเสียสละนอนบนโซฟาตัวยาว ทว่าตอนนี้เธอกลับรู้สึกแปลกใจเมื่อตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนอบอุ่นของชายหนุ่ม แก้มนุ่มนิ่มแนบชิดแผงอกเปลือย สองกายโอบกอดคลอเคลียอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

"คุณพีย์ คุณขึ้นมานอนบนเตียงทำไมคะ?" เสียงเล็กเอ่ยถาม ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่น แต่เขากลับไม่พูดอะไร และเอาแต่ซุกปลายจมูกโด่งสูตรดมกลิ่นแชมพูบนศีรษะทุย

"ปล่อยมิลนะคะ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?"

"อื้ม...ผมไม่ได้ทำอะไร เมื่อคืนผมตื่นมาอาบน้ำแล้วรู้สึกหนาว ก็เลยขึ้นมานอนกอดมิลก็แค่นั้นเอง" มิลล่าไม่คิดมากตนจะขี้เซาจนไม่รู้สึกตัว ที่เขาตื่นมาอาบน้ำกลางดึกและขึ้นมานอนบนเตียงกับตนเช่นนี้

"งั้นก็ปล่อยได้แล้วค่ะ มิลจะกลับบ้าน" คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลัก แต่กลับยิ่งถูกกอดรัดแน่นยิ่งขึ้น

"แต่เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะครับ จะรีบกลับไปไหน?"

"คุยเรื่องอะไรอีกคะ?"

"ก็เรื่องที่มิลบอกขอคิดดูก่อนไง" พีย์ยอมคลายท่อนแขนออกจากเอวเล็ก และขยับกายออกเล็กน้อยเพื่อที่จะสามารถเผชิญหน้ากับหญิงสาวได้

"ก็ยังไม่ได้คิดเลย" มิลล่าประคองตัวลุกขึ้นนั่ง และจ้องมองใบหน้าคมคายที่เอาแต่คลี่ยิ้มท่าทางสบายใจ

"ก็ให้เวลาทั้งคืนแล้วไงครับ แบบนี้คิดจะเกเรกับผมหรือเปล่า?"

"เปล่าซะหน่อย อีกอย่างทั้งคืนที่คุณว่านั่นมิลนอนหลับนะคะ จะให้เอาเวลาไหนไปคิด"

"จริงๆ ก็ไม่เห็นต้องคิดอะไรเลย ผมก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วไงว่าผมเป็นสุภาพบุรุษมากพอ เมื่อคืนผมยังไม่ทำอะไรมิลเลย จะไม่เปิดโอกาสให้เราเรียนรู้กันและกันหน่อยเหรอครับ?" มิลล่าครุ่นคิด

"งั้นมิลขอถามอะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหมคะ?" หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะเป็นเรื่องที่เธอค้างคาใจตั้งแต่เมื่อคืน

"ครับ?"

"คุณต้องการมิล เพียงเพราะอยากประชดอดีตภรรยาแค่นั้นใช่ไหมคะ?" คำถามนั้นทำให้รอยยิ้มอารมณ์ดีบนใบหน้าคมคายเลือนหายไป พีย์ไม่คิดว่ามิลล่าจะถามตรงไปตรงมาเช่นนี้ เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่อยากพูดถึงหล่อนเลยสักนิด

"มิลขอโทษนะคะที่ถามแบบนี้ ถ้าคุณไม่พอใจ จะไม่ตอบก็ไม่เป็นไรค่ะ เอาเป็นว่ามิลเข้าใจ" แม้ใจหนึ่งพีย์จะต้องการมิลล่ามาไว้ข้างกายเพียงเพื่อประชดอดีตภรรยา ทว่าอีกใจหนึ่งเขากลับมีความรู้สึกดีต่อหญิงสาวเป็นอย่างมาก จึงยังไม่อยากตอบอะไรออกไปตอนนี้

"ผมให้เวลามิลหนึ่งอาทิตย์ในการตัดสินใจเรื่องที่ผมขอ ถ้าเกิดว่ามิลไม่ยอมรับข้อเสนอผมก็จะเข้าใจ" พีย์หันกลับมาบอก สีหน้าดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย ทว่ามิลล่ากลับยังคงขุ่นเคืองใจเรื่องอดีตภรรยาของเขา

"ค่ะ ว่าแต่หน้าบ้านคุณพีย์มีรถแท็กซี่วิ่งผ่านไหมคะ?"

"ทานมื้อเช้ากับผมก่อน แล้วเดี๋ยวผมจะขับรถไปส่งที่บ้าน" คำเชิญชวนนั้นไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น เธอยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย

"ไม่ดีกว่าค่ะ มิลมีงานต้องทำค่ะ เป็นงานช่วงเช้าด้วย ถ้าเกิดว่ามัวแต่ทานข้าวอยู่คงไปทำงานไม่ทันอีกแน่ๆ" มิลล่าโกหก วันเสาร์อาทิตย์นี้ตนไม่มีงานที่ไหนต้องทำ แต่กลับอยากอยู่ลำพังและไตร่ตรองเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็เท่านั้น

"แต่ถึงยังไงมิลก็ต้องทานข้าวเช้านะครับ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านห่อข้าวใส่กล่องให้มิลก็แล้วกัน" เธออึ้งไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าพีย์จะมีมุมที่อ่อนโยนขนาดนี้

"ขอบคุณค่ะ" ในที่สุดมิลล่าก็ยอมยิ้มให้เขา

"ครับ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวผมจะขับรถไปส่ง"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มิลเดินทางไปมาเองในกรุงเทพฯ จนชินแล้ว อีกอย่างบ้านคุณก็ไม่ได้ไกลจากที่พักแล้วก็มหาวิทยาลัยของมิล"

"แต่ผมเป็นคนไปรับคุณมาตั้งแต่ร้านอาหารจนไปดื่มด้วยกัน แล้วผมก็ยังพามิลมาที่บ้านอีกด้วย จะให้ผมปล่อยคุณกลับบ้านเองได้ยังไงกัน"

"เอ่อ...แบบนั้นก็ได้ค่ะ" เธอยอมอย่างว่าง่าย แล้วจึงหยดกายลุกขึ้นจากเตียงนอน พร้อมทั้งกวาดสายตามองหาชุดนักศึกษาของตน

"เปิดประตูห้องนอนออกไป จะเห็นเสื้อผ้าของมิลแขวนอยู่ข้างหน้า แม่บ้านจัดการซักให้เรียบร้อยแล้ว"

"อะไรนะคะ?"

"อย่างที่ได้ยินครับ"

"แต่ทำแบบนี้แม่บ้านคุณก็เข้าใจผิดแย่สิคะ" เสียงเล็กค่อนไปทางโวยวาย คงเพราะสับสนอะไรหลายๆ อย่างในเวลาเดียวกัน

"ให้แม่บ้านเข้าใจแบบนั้นก็ดีแล้วครับ ระหว่างมิลอาบน้ำผมจะลงไปบอกให้ป้าอิ่มเตรียมข้าวใส่กล่องให้นะครับ" มิลล่าเอาแต่จ้องมองใบหน้าคมคาย เธอไม่ยอมตอบอะไรและเดินไปเปิดประตูห้องนอนเพื่อเอาชุดของตนเองมา จากนั้นเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที

คอนโดมิลล่า

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" พีย์ขับรถเข้ามาจอดบริเวณหน้าคอนโดของมิลล่า จากนั้นจึงล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีน และหยิบธนบัตรออกมาราวยี่สิบใบยื่นให้หญิงสาว

"มิลบอกแล้วไงคะว่ามิลจะไม่รับเงินจากคุณ" แม้เธอจะทำงานหนักเพราะต้องการเงิน ทว่าหลังจากที่รู้จักกับพีย์แล้ว มิลล่ากลับไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน

"การที่มิลไม่ยอมรับเงินจากผมในวันนี้ มันทำให้ผมเข้าใจว่าคุณกำลังมองอนาคตร่วมกันกับผมนะครับ" ชายหนุ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ และยอมเก็บเงินลงกระเป๋าสตางค์เช่นเดิม

"ก็อาจจะเป็นแบบนั้นค่ะ แต่อย่าลืมสิคะว่าคุณให้เวลามิลตั้งหนึ่งอาทิตย์"

"ความจริงแล้วผมคงรอไม่ไหวหรอกครับ ตั้งหนึ่งอาทิตย์เลยนะ"

"แค่หนึ่งอาทิตย์เอง ทำไมถึงจะรอไม่ไหวล่ะคะ?" มิลล่าหันมาคลี่ยิ้มให้ชายหนุ่ม ทว่าเขากลับยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าสวย

พีย์จรดจูบริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวแผ่วเบา ก่อนจะบดจูบหนักหน่วงยิ่งขึ้น มือแข็งแรงขยับขึ้นมาประคองศีรษะเล็กไว้ และยังสอดเรียวลิ้นอุ่นเข้าสู่โพรงปากหอมอย่างง่ายดาย พร้อมทั้งตวัดลิ้นควานหารสหวานอย่างเอาแต่ใจ

มิลล่าขยับมือขึ้นมาดันแผงอกแกร่งออกด้วยแรงอันน้อยนิด จนในที่สุดพีย์ก็ยอมถอนริมฝีปากออก เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาแห่งความปรารถนาที่เต็มเปี่ยม มิลล่าหายใจไม่ทั่วท้อง ทั้งยังรู้สึกเขินอายจนใบหน้าแดงเห่อร้อน เพราะจูบเมื่อครู่ได้กลายเป็นจูบแรกในชีวิตของเธอไปเสียแล้ว

"ทำแบบนี้ทำไมคะ?"

"เพื่อช่วยให้มิลตัดสินใจง่ายขึ้น คิดซะว่าผมจูบมัดจำไว้ก่อนนะครับ" เขาตอบอารมณ์ดี และยังขยับนิ้วโป้งขึ้นมาเช็ดน้ำลายของตนที่เปื้อนอยู่บนริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาว

"คนบ้า มิลขอตัวก่อนนะคะ" มิลล่าตัดบทสนทนา เพราะไม่รู้ว่าควรแสดงสีหน้าอย่างไรหลังจากโดนขโมยจูบ มือเล็กเอื้อมไปเปิดประตูและรีบก้าวลงจากรถ จากนั้นจึงหันมาคลี่ยิ้มให้พีย์เล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินตรงเข้าไปภายในตัวคอนโด ในขณะที่ชายหนุ่มเอาแต่อมยิ้มอารมณ์ดี

พระเอกของเราเป็นผู้ชายอ่อนโยนนะคะเรื่องนี้ แต่รับรองว่าหึงโหดเช่นเดียวกัน

อ่านจบแล้วส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ♥