คำพูดของล่าคลื่นถึงกับทำให้แก้มใสพูดไม่ออก คนหน้าไม่อาย!
“พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแต่คืนนี้เรานอนด้วยกันได้รึเปล่า”
“หมายถึงนอนเตียงเดียวกัน?”
“ใช่สิ หรือเราจะให้พี่นอนบนโซฟาอีกล่ะ ตัวพี่ยาวขนาดนี้นอนบนโซฟามันเมื่อยนะ”
“ตัวหนูสั้นแค่นี้เองงั้นหนูบนโซฟา ส่วนพี่ก็ไปนอนบนเตียง”
“ไม่ได้!” ล่าคลื่นรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “พี่จะยอมให้แขกนอนบนโซฟาแล้วตัวเองนอนสบายอยู่บนเตียงได้ไง”
“งั้นหนูกลับไปนอนที่ห้อง”
“ไม่เอา” ล่าคลื่นทำตัวเป็นเด็กน้อยงอแงไม่เหมือนกับล่าคลื่นที่แก้มใสเคยรู้จักเลยสักนิด เธอแพ้ทางให้กับความอ้อนของเขาจนสุดท้ายก็ยอมให้อีกคนปีนขึ้นเตียงมานอนด้วยกัน
“ตัวเล็ก”
“หืม” แก้มใสขานรับในลำคอ
“เราคิดว่าในโลกนี้จะมีแม่ที่ไหนไม่รักลูกบ้างไหม” ล่าคลื่นนอนตะแคงหันหน้าเข้ามาหาแก้มใสซึ่งกำลังนอนหันหลังให้เขา
“...”
“แก้ม” เมื่อลองเรียกดูอีกครั้งก็ปรากฏว่าคนน้องยังคงเงียบล่าคลื่นจึงลองโน้ม
