ณ มหาวิทยาลัย
ทันทีที่แก้มใสเดินกางร่มเข้ามาในอาคารคณะแพทย์พร้อมกับอิงอิง เธอก็รู้สึกเหมือนมีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมอง โดยเฉพาะกลุ่มของหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่ยืนถัดจากตำแหน่งของเธอไปไม่มาก คนในกลุ่มนั้นต่างมองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตรราวกับว่าเธอเพิ่งไปแย่งขนมเค้กของพวกหล่อนกินอย่างนั้นแหละ
“จะมองกันอีกนานไหม ไม่ไปเรียกพ่อแม่มามองด้วยกันเลยล่ะ” อิงอิงสุดจะทนโพล่งขึ้นด้วยความโมโห
กับอีแค่ข่าวลือโง่ๆ ก็ทำใจเชื่อกันจนแก้มใสเสียหาย
“ไม่เป็นไรอิงอย่าไปหาเรื่องพวกเขาเลย”
แก้มใสกระซิบห้ามด้วยไม่อยากให้มือของคุณหนูอิงอิงต้องแปดเปื้อนเพราะเรื่องไร้สาระ อีกอย่างเธอเองก็ไม่ชอบให้ชีวิตที่สงบเงียบต้องกลายมาเป็นชีวิตที่แสนยุ่งเหยิงด้วย
“ก็ดูสายตาที่พวกนั้นมองดิ ทำเหมือนเรื่องนี้แก้มผิดอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้พี่พิทอะไรนั่นแท้ๆ มาตอนนี้ดันหายหัวไปซะได้”
เพราะเมื่อวานคำพูดกำกวมของพิททำ
