จ้าวเว่ยเทียนรู้สึกแปลก ๆ ระหว่างที่เดินออกจากคุกอัสดง ความรู้สึกราวกับมีผีสางติดตามมา เหมือนถูกคนกำลังจ้องมองอยู่ตลอดเวลา
ขนอ่อนลุกชันทั้งร่าง ได้ยินแม้แต่เสียงเป่าลมหายใจรดต้นคอ เขาหันมองซ้ายโดยรอบ กลับไม่พบใครยืนอยู่
พักหนึ่งเหมือนมีแมลงมาเกาะที่แก้มซ้ายแก้มขวา จะเรียกว่าแมลงก็ไม่ถูก รู้สึกถึงสิ่งที่เลื่อนไล้อยู่บนแก้มนั้นนุ่มเหมือนกับอุ้งมือแมว
"เป็นอะไรไป" เจิ้งฟงหมิงหรี่ตามองแม่ทัพจ้าวทำสีหน้าแปลก ๆ
"ข้ารู้สึกเหมือนถูกคนสะกดรอย"
"เพ้อเจ้อ"
"ข้าเชื่อสัมผัสของตนเอง รู้สึกขนลุก"
"นี่เจ้ากำลังจะบอกว่า ผีติดตามเจ้ามางั้นรึ"
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพียงแต่ข้ารู้สึกเหมือนถูกใครติดตามอยู่"
"เหลวไหล หรือเจ้าหลอนไปเองเพราะเห็นเนี่ยหนิงตาย"
"ข้าไม่เคยกลัวผี ปีศาจ วิญญาณอะไรทั้งนั้น ออกรบมานับร้อยศึก เห็นคนตายมานับไม่ถ้วน"
"แล้วเจ้าจะกล่าวเรื่องเพ้อเจ้อเหลวไหลทำไม"
"อืม ข้าอาจคิดไปเอง"
