โอ๊ย! แค่คิดก็ฟุ้งซ่าน เขาต้องเป็นของเธอคนเดียว แต่ใช้มาหลายวิธีแล้วไม่เห็นได้ผลเลย คิดไปคิดมาแล้วชักจะกลุ้ม
“ใจร้าย...” เสียงของจุลภพทำให้พิมพ์บงกชหันขวับมาทำตาเขียวใส่ ใช่ว่าไม่อยากดูแล แต่หมั่นไส้ตงิดๆ เมื่อคิดว่าเขาจะมีผู้หญิงคนอื่นดูแลแนบชิดข้างกายซึ่งไม่ใช่เธอ
“กล้าดียังไงมาหาว่าฉันใจร้าย นายสองคนเมายังกะหมาข้างถนน กลิ่นเหล้าหึ่ง จะให้ฉันลากนายสองคนเข้าบ้านหรือไง หลังได้หักกันพอดี” พิมพ์บงกชเท้าสะเอวบ่นไม่ลดละ
“หนวกหูน่าพี่ อายุอานามจะสามสิบอยู่แล้ว ขี้บ่นแบบนี้ไงถึงเพิ่งมีแฟน ระวังนะพี่ แฟนพี่จะรำคาญ ได้ขึ้นคานอีกรอบแน่ คานน่ะขึ้นแล้วลงยากนะ ยิ่งแก่ๆ กระดูกกระเดี้ยวไม่ดีอยู่ด้วย ตกลงมาพิการผมไม่รู้ด้วยนะ”
“ไอ้น้องบ้า ฉันอายุยี่สิบเจ็ดย่ะ ไม่ได้จะสามสิบ ปากเสียที่สุด งั้นก็นอนตรงนี้แหละ”
พิมพ์บงกชสะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไม่สนใจสองหนุ่มอีก เรื่องเธอมีแฟน... จริงๆ เธอรู้ดีว่ามันไม่มี
