“ภพกินไปนิดหน่อยเอง พวกกับแกล้ม แต่ยังไม่ได้กินข้าว หวังว่าคงไม่รบกวนเกินไป พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด”
เขาพูดดักคอ ทอดสายตามองเรือนร่างอรชรของคนที่ยืนขวางประตูเอาไว้ ใจอยากกอด อยากหอม อยากทำมากกว่าคุย แต่ต้องหักห้ามใจเอาไว้ เพราะผลีผลามไป กลัวเธอจะโกรธเขาเข้าให้
“แล้วทำไมไม่สั่งข้าวกินกันล่ะ มัวแต่กินเหล้าน่ะสิ”
เธอว่าให้ แต่ก็เดินไปสวมเสื้อคลุมและออกมาจากห้อง จุลภพแอบเสียดายเมื่อเห็นเธอสวมอาภรณ์มิดชิด เพราะอดมองสำรวจเรือนร่างของเธอไปโดยปริยาย
“อาหารที่อื่นไม่อร่อยเท่าฝีมือพิมพ์”
เขาพูดขึ้นลอยๆ ขณะเดินตามหญิงสาวไปยังห้องครัว สายตาคมกวาดมองเอวคอดที่รับกับสะโพกผายแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอ เขาอยากรวบเธอมาจับ ลูบ คลึงแล้วดึงมากระแทกสอดประสานเข้าไปในร่างของเธอนัก แค่คิดความเป็นชายของเขาก็คึกคักจนไม่น่าให้อภัย
“แล้วเมื่อก่อนเห็นกินได้ อาหารฝีมือใครๆ ก็กินได้” คนพูดหัวใจพองโต แต่แกล้งทำเสียงขึงขังไ
